فرانک میرقهاری

فرانک میرقهاری بازیگر سابق سینما اهل ایران است.
۱۳۵۰ - در آمریکا اتفاق افتاد
۱۳۵۰ - مبارزه با شیطان
۱۳۴۸ - روسپی
۱۳۴۷ - مرد دو چهره
۱۳۴۷ - قمارباز
۱۳۴۷ - دلاور دوران
۱۳۴۷ - پنجه آهنین
۱۳۴۷ - بهرام شیردل
۱۳۴۶ - یکه بزن
۱۳۴۶ - معجزه
۱۳۴۶ - علی بابا و چهل دزد
۱۳۴۶ - سه جوانمرد
۱۳۴۵ - هارون و قارون
۱۳۴۵ -نخاله قهرمان
۱۳۴۵ - مأمور ۱۱۴
۱۳۴۵ - شارلاتان
۱۳۴۵ - دو انسان
۱۳۴۳ - نابغه هفت ماهه
۱۳۴۲ - ترس و تاریکی
۱۳۴۱ - نصیب و قسمت
۱۳۴۱ - عروس دهکده
۱۳۴۱ - زن دشمن خطرناکیست
۱۳۴۱ - چادرنشین ها
۱۳۴۱ - آخرین گذرگاه
۱۳۴۰ - دختر همسایه
۱۳۴۰ - خروس بی محل
۱۳۴۰ - خانوم عوضی گرفتی
۱۳۴۰ - تازه به دوران رسیده
۱۳۴۰ - بیوه های خندان
۱۳۴۰ - آرامش قبل از طوفان
۱۳۴۰ - آتشپاره تهران
۱۳۳۸ - تپه عشق
فرانک میر قهاری در روز ۱۵ تیر ۱۳۲۳ در حالی که پدرش سرهنگ سید باقر میرقهاری به همراه همسرش سیاره کاوه برای مأموریت به استان آذربایجان غربی سفر کرده بودند در شهر ماکو متولد شد. او که فرزند سوم خانواده بود به دلیل فوت دو فرزند، قبل از خود، نزد پدر و مادر بسیار عزیز بود.
فرانک در نوجوانی با تشویق و علاقه پدر در رشته های هنری و ورزشی شرکت می کرد او در رشته موزیک نواختن سازهای ویلون و پیانو را آموزش دید و در تیم های ورزشی نظیر دوچرخه سواری، بسکتبال، والیبال، پینگ پنگ و اسب سواری همکاری داشت.
در سال هایی که پدرش در شیراز مأموریت داشت و فرانک نوجوانی سیزده ساله بود دررفت و آمدهای فامیلی و با پسری پانزده ساله به نام حبیب آشنا شد آنها که با هم نسبت دور فامیلی داشتند همدیگر را در این مهمانی ها می دیدند تا آن که هر دو تحت احساسات جوانی به هم علاقه مند شدند و حبیب از فرانک خواستگاری کرد اما پدر فرانک با این خواسته مخالفت داشت و بر این عقیده بود که سن هر دو آنها کم است و این ازدواج صلاح نیست پس از گذشت چند سال آنها به تهران بازگشتند.

فرانک میرقهاری بازیگر پیشین ایرانی.
• «شیراز متأسفانه اصلاً رشد نکرده و یکی از شهرهایی است که اصلاً به آن توجه نشده شیراز یکی از زیباترین شهرهای ایران بودکه البته از نظر هوا بهترین هوا را در تمام ایران دارد و مردم بسیار خونگرم؛ ولی آنطوری که به اصفهان رسیدگی کردند یا شهرهای دیگر، با توجه به اینکه شیراز یک شهر توریستی است به خاطر حافظیه و تخت جمشید اصلاً مورد توجه دولت نبوده ولی مردم اش بسیار خونگرم و مهمان نواز باقی ما نده اند.»