فرانسوا تروفو (به فرانسوی: François Truffaut) (زاده: ۶ فوریه ۱۹۳۲ در پاریس، مرگ: ۲۱ اکتبر ۱۹۸۴) فیلمساز، نظریه پرداز و منتقد سینمایی برجسته فرانسوی بود. وی از پیشروان جریان موج نوی فرانسه محسوب می شد. اولین اثر سینمایی وی فیلم چهارصد ضربه، در زمرهٔ شاهکارهای سینمای دنیا و سه فیلم بلند آغازین موج نو قرار می گیرد.
چهارصد ضربه (۱۹۵۹)
به پیانیست شلیک کن(۱۹۶۰) مخلوطی از خنده و تردید
ژول و ژیم(۱۹۶۲)
پوست لطیف(۱۹۶۴) داستانی از یک مثلث عشقی
فارنهایت ۴۵۱(۱۹۶۶) اولین گرایش وی به داستان های علمی و تخیلی
بوسه های دزدکی (۱۹۶۸) بوسه های ربوده شده؛ داستان عشق شاعرانه ی یک مرد جوان به کریستین ویولونیست.
عروس سیاه پوش (۱۹۶۸)
پری دریایی می سی سی پی (۱۹۶۹)
کودک وحشی(۱۹۷۰) بر اساس یک داستان واقعی در قرن ۱۹، تلاش دکتری در متمدن کردن یک کودک وحشی
کانون زناشویی (۱۹۷۰)
دو دختر انگلیسی و مرد اروپایی(۱۹۷۱) داستان مردی که عاشق دو خواهر می شود.
دختری زیبا مثل من (۱۹۷۲)
روز به جای شب (۱۹۷۳) بیعتی با فیلمسازان که برنده اسکار فیلم خارجی زبان می شود.
داستان آدل ه(۱۹۷۵) داستان از یک عشق عقده شده
تغییر کوچک (۱۹۷۶)
مردی که زنها را دوست داشت (۱۹۷۷)
اتاق سبز (۱۹۷۸)
آخرین مترو (۱۹۸۰)
فیلمنامه دزد کوچک با همکاری کلود دو ژیوره
زنی در همسایگی (۱۹۸۱)
بالاخره یکشنبه (۱۹۸۳)
تروفو نویسنده یا همکار نویسنده فیلمنامه تمام فیلمهایی بود که خودش کارگردانی کرد. آثار او ترکیبی از کمدی، غم، تردید و عشق بود. یکی از مضامین اصلی فیلم های تروفو زندگی خودش بود. از این جهت پاره ای از فیلم هایش فیلم های زندگی نامه ای محسوب می شوند. چهارصد ضربه نیز یکی از آن فیلم هاست و تصویر پاره ای از وقایع دوران کودکی فیلمساز است.
تروفو پیش از آنکه فیلمساز شود نویسنده و منتقد نشریهٔ کایه دو سینما بود. یکی از مشهورترین نوشته های او نظریه مؤلف است که به همراه اندرو ساریس نوشت و عملاً به یک مانیفیست برای فیلمسازان موج نو تبدیل شد. طبق این رساله، باید فیلمسازان مؤلف را از فیلمسازان مقلد جدا کرد. تروفو بسیاری از فیلمسازان زمان خودش را مقلد، دنباله رو و بسیار محافظه کار خواند. سینمای آن ها را کهنه و پوسیده خواند و نوید پیدایش یک سینمای نو را داد که در آثار موج نو تبلور یافت.
تروفو در فیلم های خود داستانی جذاب و زیبا را روایت می کند که اعتماد و باور تماشاگر را جلب می کند و فیلم هایش پیچیدگی و ابهام خاصی ندارند. او در فیلمنامه های خود بی گمان از انوره دو بالزاک بسیار گرفته است. پیوندهای عاطفی، از رابطه های زودگذر سبکسرانه تا عشق های سودایی و جنون آمیز، خمیرمایه اصلی سینمای تروفو است.
چهارصد ضربه (۱۹۵۹)
به پیانیست شلیک کن(۱۹۶۰) مخلوطی از خنده و تردید
ژول و ژیم(۱۹۶۲)
پوست لطیف(۱۹۶۴) داستانی از یک مثلث عشقی
فارنهایت ۴۵۱(۱۹۶۶) اولین گرایش وی به داستان های علمی و تخیلی
بوسه های دزدکی (۱۹۶۸) بوسه های ربوده شده؛ داستان عشق شاعرانه ی یک مرد جوان به کریستین ویولونیست.
عروس سیاه پوش (۱۹۶۸)
پری دریایی می سی سی پی (۱۹۶۹)
کودک وحشی(۱۹۷۰) بر اساس یک داستان واقعی در قرن ۱۹، تلاش دکتری در متمدن کردن یک کودک وحشی
کانون زناشویی (۱۹۷۰)
دو دختر انگلیسی و مرد اروپایی(۱۹۷۱) داستان مردی که عاشق دو خواهر می شود.
دختری زیبا مثل من (۱۹۷۲)
روز به جای شب (۱۹۷۳) بیعتی با فیلمسازان که برنده اسکار فیلم خارجی زبان می شود.
داستان آدل ه(۱۹۷۵) داستان از یک عشق عقده شده
تغییر کوچک (۱۹۷۶)
مردی که زنها را دوست داشت (۱۹۷۷)
اتاق سبز (۱۹۷۸)
آخرین مترو (۱۹۸۰)
فیلمنامه دزد کوچک با همکاری کلود دو ژیوره
زنی در همسایگی (۱۹۸۱)
بالاخره یکشنبه (۱۹۸۳)
تروفو نویسنده یا همکار نویسنده فیلمنامه تمام فیلمهایی بود که خودش کارگردانی کرد. آثار او ترکیبی از کمدی، غم، تردید و عشق بود. یکی از مضامین اصلی فیلم های تروفو زندگی خودش بود. از این جهت پاره ای از فیلم هایش فیلم های زندگی نامه ای محسوب می شوند. چهارصد ضربه نیز یکی از آن فیلم هاست و تصویر پاره ای از وقایع دوران کودکی فیلمساز است.
تروفو پیش از آنکه فیلمساز شود نویسنده و منتقد نشریهٔ کایه دو سینما بود. یکی از مشهورترین نوشته های او نظریه مؤلف است که به همراه اندرو ساریس نوشت و عملاً به یک مانیفیست برای فیلمسازان موج نو تبدیل شد. طبق این رساله، باید فیلمسازان مؤلف را از فیلمسازان مقلد جدا کرد. تروفو بسیاری از فیلمسازان زمان خودش را مقلد، دنباله رو و بسیار محافظه کار خواند. سینمای آن ها را کهنه و پوسیده خواند و نوید پیدایش یک سینمای نو را داد که در آثار موج نو تبلور یافت.
تروفو در فیلم های خود داستانی جذاب و زیبا را روایت می کند که اعتماد و باور تماشاگر را جلب می کند و فیلم هایش پیچیدگی و ابهام خاصی ندارند. او در فیلمنامه های خود بی گمان از انوره دو بالزاک بسیار گرفته است. پیوندهای عاطفی، از رابطه های زودگذر سبکسرانه تا عشق های سودایی و جنون آمیز، خمیرمایه اصلی سینمای تروفو است.
wiki: فرانسوا تروفو