عبدالحسین آیتی. عبدالحسین آیتی با تخلُّص اصلی آیتی (تخلص پیشین:ضیایی و آواره) (۱۸۷۱، تفت، یزد - ۱۹۵۳، یزد) ادیب، آموزگار، روزنامه نگار، تاریخ نگار، مؤلف، شاعر فارسی-عربی و مبلغ بهائی بازفراگشتهٔ ایرانی بود.
• «این جانب در سال ۱۲۷۸ قمری در قصبهٔ تفت از توابع شهر یزد در یک خاندان مذهبی متولد شدم. پدرم مرحوم حاجی ملامحمد از علما و پیشوایان اسلامی بود. از این رو، تحصیلات من همه از علوم اسلامی بود و هنوز طفلی نابالغ بودم که عمامه به سرم نهادند و بر عرشهٔ منبرم جای دادند؛ ولی طبع و قریحه ام متمایل به انشاء نثرهای ادبی و شعرهای فارسی و عربی بود.»• «پدرم مشوق شاعری ام بود و تخلص ضیایی به من عطا نمود. کم کم طبع شاعری ام به کار افتاد ولی نثر فصیح را هم مانند شعر بلیغ دوست می داشتم و در ضمن تحصیل منطق و فقه و تفسیر، گاهی غزلی و چکامه ای می سرودم.»• «در بیست سالگی پدرم درگذشت، در بیست و پنج سالگی مرا به جای او به مسجد بردند و محراب و منبر به من سپردند، در سی سالگی با بهائیان دمخور شدم و از وطن مألوف مهاجرت کرده، دستار از سر افکندم و ریش را از بن برکندم و به جهانگردی پرداختم. چون محرم اسرار شده و مقامی عالی یافته بودم، رئیس المبلغین شدم…
• «این جانب در سال ۱۲۷۸ قمری در قصبهٔ تفت از توابع شهر یزد در یک خاندان مذهبی متولد شدم. پدرم مرحوم حاجی ملامحمد از علما و پیشوایان اسلامی بود. از این رو، تحصیلات من همه از علوم اسلامی بود و هنوز طفلی نابالغ بودم که عمامه به سرم نهادند و بر عرشهٔ منبرم جای دادند؛ ولی طبع و قریحه ام متمایل به انشاء نثرهای ادبی و شعرهای فارسی و عربی بود.»• «پدرم مشوق شاعری ام بود و تخلص ضیایی به من عطا نمود. کم کم طبع شاعری ام به کار افتاد ولی نثر فصیح را هم مانند شعر بلیغ دوست می داشتم و در ضمن تحصیل منطق و فقه و تفسیر، گاهی غزلی و چکامه ای می سرودم.»• «در بیست سالگی پدرم درگذشت، در بیست و پنج سالگی مرا به جای او به مسجد بردند و محراب و منبر به من سپردند، در سی سالگی با بهائیان دمخور شدم و از وطن مألوف مهاجرت کرده، دستار از سر افکندم و ریش را از بن برکندم و به جهانگردی پرداختم. چون محرم اسرار شده و مقامی عالی یافته بودم، رئیس المبلغین شدم…
wikiquote: عبدالحسین_آیتی