سیف الدین باخرزی

سیف الدین باخرزی، با نام کامل سیف الدین ابوالمعالی سعیدبن مطهربن سعید باخرزی مشهور به شیخ العالم و «خواجه فتح آبادی» (زاده ۹ شعبان سال ۵۸۶ ه. ق در باخرز - درگذشته ۲۵ ذی القعده سال ۶۵۹ در فتح آباد بخارا) صوفی، عارف و شاعر معروف قرن هفتم هجری است. او در عرفان و تصوف مرید شیخ نجم الدین کبری دانسته اند. نجم الدین کبری او را به بخارا فرستاد و در آنجا طریقه کبرویه را رواج داد. او دیوان شعری هم داشته است که پاره ای از رباعیاتش در ضمن رباعیات ابوسعید ابوالخیر در تهران به چاپ رسیده است. وی همچنین رساله ای فارسی در باب معنی عشق دارد.
حکایت ادبی درباره باخرزی:سیف باخرزی از فضلای شاعران است . شخصی این دو بیت را بطور ظرافت برای او فرستاد :ای خردمند سیف باخرزی =بالله ار تو به ارزنی ارزیکی تو با آدمی توانی زیست=چون تورا گفته اند با خر، زیو او در جواب نوشت:ای خردمند طاعت من کن=تا کی آخر تو معصیت ورزیزین سپس عمر باتو سر بکنم=چون مرا گفته اند با خر، زی!

سیف الدین، سعید بن مطهّر باخرزی (۱۰ اکتبر ۱۱۸۸، باخرز - ۲۳ اکتبر ۱۲۶۱، بخارا) فقیه، محدث، صوفی و شاعر ایرانی در سدهٔ هفتم هجری بود.
•