لاصلبنکم

[ویکی الکتاب] ریشه کلمه:
صلب (۸ بار)
کم (۲۲۹۱ بار)
ل (۳۸۴۲ بار)
نن (۲۴۱ بار)

(بر وزن قفل) سخت و محکم. «هُوَ صُلْبٌ فی دینِهِ» او در دینش محکم است در نهج البلاغه نامه 45 فرموده «اَلّا وَ اِنَّ الشَّجَرَةَ الْبَرِیَّةَ اَصْلَبُ عُوداً» بدان درخت بیابانی (که آب کم بیند) شاخه‏اش محکمتر است . صلب به مهره‏های پشت و مجاری نطفه مرد گفته می‏شود و علت این تسمیه به قول راغب سخت بودن مهره پشت است همچنین است اصلاب در آیه . ولی در «تراب» معنی آیه مشروحاً گذشت و احتمال دادیم که مراد از صلب قسمت آخر ستون مهره است و مراد از اصلاب به نظر ما همان است. صلب: (به فتح اول) دار زدن است برای قتل ، حتماً حتماً شما را تنه‏های خرما آویزانتان می‏کنم. صلب و تصلیب هر دو متعدی اند و ظاهراً از تفعیل مبالغه مراد است در اقرب تصلیب را لازم هم گفته است. * . یعنی: عیسی را نکشتند و برادر نکردند ولیکن کار بر آنها مشتبه شد. آیه در عدم قتل و عدم صلب غیسی با دست یهود صریح است و ابهامی ندارد. موضوع صلیب در نصاری و اینکه دار رفتن عیسی علیه السلام کفّاره گناهان است از بیخ باطل و ساختگی است و انشاءاللّه در «عیسی» بررسی خواهد شد. با صراحت این آیه و ذیل آن «وَ ما قَتَلُوهُ یَقیناً» باز ملاحظه می‏شود که عده‏ای مسلمانان قلم بدست گرفته و کتاب می‏نویسند چون به حالات حضرت عیسی علیه السلام رسیدند با کمال بی خبری می‏گویند: عیسی را به صلیب کشیدند رجوع کنید به فرهنگ امیر کبیر، فرهنگ عمید کلمه عیسی. این نویسندگان چه قدر از قرآن و مطالب اسلامی بی خبرند؟ صلب دراسلام دار کردن یکی از مجازات اسلامی است که در کیفر محارب ذکر شده است و آن چنین است . ترتیب مجازات او در «حرب» گذشت ولی آیا صلب در اسلام مانند امروزی است که مجرم را به وسیله آن خفه کنند. یا جور دیگر است ؟ نا گفته نماند در «حرب» تحت عنوان محار و حدّ او گفته شد: صلب یکی از چهار مجازات محارب است و او کسی است که امنیّت عمومی را به هم زده و ایجاد نا امنی و سلب آسایش کند به موجب روایات اگر حاکم صلاح بداند او را سه روز بدار می‏آویزند، پس از آن به زیر آورده نماز می‏خواند و دفن می‏کند. در وسائل کتاب الحدود ابئاب حدّ محارب باب 5 سه حدیث در این خصوص نقل کرده است: «اِنَّ اَمیرَ الْمُؤْمِنینَ علیه السلام صَلَبَ رَجُلاً بِالْحیرَةِ ثَلاثَةَ اَیّامٍ ثُمَّ اَنْزَلَهُ فی الْیَوْمِ الرّابِعِ فَصَلّی عَلَیْهِ فَدَفَنَهُ». «قالَ الصّادِقُ علیه السلام اَلْمَصْلُوبُ یُنْزَلُ عَنِ الْخَشَبَةِ بَعْدَ ثَلاثَةِ اَیّامٍ وَ یُغَسَّلُ وَ یُدْفَنُ وَ لا یَجُوزُ صَلْبُهُ اَکْثَرُ مِنْ ثَلاثَةِ اَیّامٍ». ملاحظه این احادیث نشان می‏دهد که اول او را می‏کشند، سپس مرده‏اش را به دار می‏زنند چنانکه شیخ طوسی آیه را حمل بر ترتیب کرده و فتئی داده که پیش از قتل صلب جایز نیست ولی شیخ مفید و ابن ادریس آیه را حمل بر تخییر کرده و گفته‏اند: زنده بدار زده می‏شود ولی از روایات اول و نهم باب اول حدود محارب قول شیخ مفید ره استفاده می‏شود رجوع شود به مختلف علّامه و شرایع و شرح لمعه و جواهر. البته: دار زدن در صورت صلاح دیدن حاکم، برای آن است که مردم او را مصلوب دیده متنّبه شوند و ایجاد نا امنی نکنند.