حالت و صفت شکسته زبان لکنت ادای حروف از غیر مخرج آن .
شکسته زبانی
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
شکسته زبانی. [ ش ِ ک َ ت َ / ت ِ زَ] ( حامص مرکب ) حالت و صفت شکسته زبان. لثغت. لکنت. ادای حروف از غیر مخرج اصلی آنها. ( یادداشت مؤلف ).
رجوع به شکسته زبان شود.
رجوع به شکسته زبان شود.
کلمات دیگر: