عمیدی

عمیدی . [ ع َ ] (اِخ ) محمدبن احمدبن محمد، مکنی به ابوسعیدو مشهور به عمیدی یا عبیدی است . وی ادیب ، نحوی و لغوی قرن پنجم هجری بود که در سال 423 یا 433 هَ .ق . درگذشت . او راست : 1- الابانة عن سرقات المتنبی . 2- الارشاد الی حل المنظوم و الهدایة الی نظم المنثور. 3- انتزاعات القرآن . 4- تنقیح البلاغة. 5- العروض . 6- القوافی . (از ریحانة الادب از معجم الادباء ج 17 ص 212).

عمیدی . [ ع َ ] (اِخ ) محمدبن محمدبن محمد (احمد) حنفی سمرقندی ، مکنی به ابوحامد و ملقب به رکن الدین و مشهور به عمیدی است . وی از فقهای حنفیه در قرن ششم و هفتم بود که در نهم جمادی الاَّخره ٔ سال 615 هَ .ق . در بخارا درگذشت . او راست : 1 - الارشاد، در علم خلاف . 2 - الطریقة العمیدیة. 3 - النفایس . (از ریحانة الادب از تاریخ ابن خلکان ج 2 ص 51، و فوائدالبهیة ص 200). رجوع به الاعلام زرکلی ج 3 ص 972 شود.

عمیدی . [ ع َ ] (اِخ )عبدالمطلب بن محمدبن علی بن اعرج حسینی حلی . ملقب به عمیدالدین و مشهور به عمیدی و سید عمیدی و مکنی به ابوعبداﷲ است . وی از علمای امامیه در قرن هشتم هجری وخواهرزاده و شاگرد علامه ٔ حلی بود و در دهم شعبان سال 754 هَ .ق . به سن هفتادسالگی در بغداد درگذشت و جنازه ٔ او در نجف اشرف دفن گردید. از جمله ٔ تألیفات اوست : 1- تبصرةالطالبین فی شرح نهج المسترشدین . 2- شرح انوار الملکوت فی شرح کتاب الیاقوت . 3- کنزالفوائد که شرح قواعد علامه ٔ حلی است . 4- مناسخات المیراث . 5-منیةاللبیب که شرح تهذیب علامه است . (از ریحانة الادب از مستدرک الوسائل و هدیةالاحباب و روضات الجنات ).

عمیدی . [ ع َ ] (ص نسبی )قسمی از تراش و اندام قلم است . و گویا منسوب به عمید ابوعبداﷲ حسین بن محمد، پدر ابن العمید، و یا منسوب به ذوالکفایتین ابن العمید علی بن محمد که وزیر رکن الدوله بود، باشد. رجوع به نوروزنامه ص 94 و 151 شود.