کمیک

کامیکس (به انگلیسی: Comics) یا تصاویر فکاهی یا داستانهای مصور یک راه واسط برای انتقال بصری ایده ها از طریق تصویر می باشد که اغلب با نوشته یا اطلاعاتی بصری درآمیخته است. کامیک ها از در کنار هم گذاشتن قطعات متوالی از تصاویر تشکیل شده و معمولاً در آن از ابزارهای نویسه ای چون بالون گفتار، شرح ها و افکت های صوتی (نام آوا) برای نشان دادن گفتگوها، تعریف داستان یا دیگر اطلاعات استفاده می شود. عناصری چون اندازه یا جاگذاری قطعات، روند بیان داستان یا موضوع را کنترل می کند. نقاشی کارتونی و دیگر روش های تصویرگری شبیه به آن، از مرسوم ترین نقاشی ها در کامیکس هستند؛ فومتی حالتی است که از عکس استفاده می کنند. حالت های معمول کامیکس شامل داستان مصور، کارتون های سرمقاله ای، کارتون دهن بسته و کتاب مصور می شود. از اواخر قرن بیستم تاکنون، مجلدهای ضخیم تری چون رمان مصور و آلبوم های کامیک، تانکابون بیش از پیش متداول شده و کامیک اینترنتی آنلاین، نشو و نما پیدا کرده است.
تاریخ کامیک در فرهنگ های مختلف، مسیرهای متفاوتی را طی کرده است. دانشمندان بر این باورند که اولین کامیک به دوران ما قبل تاریخ و نقاشی های غار لاسکو بازمی گردد. تا اواسط قرن بیستم، کامیک در آمریکا، اروپای غربی (مخصوصا فرانسه و بلژیک) و ژاپن شکوفا شد. رد کامیکس در اروپا به کارتون های رودلفه تپفر در دههٔ ۱۸۳۰ بازگشته و با داستان های مصور موفقی چون ماجراهای تن تن و میلو در دههٔ ۱۹۲۰ رونق می گیرد. کامیک آمریکایی در اوایل قرن بیستم به عنوان رسانه های گروهی با ظهور داستان های مصور در روزنامه ها و بعدها کتاب های مصور مجله وار (دههٔ ۱۹۳۰)، پدیدار شد. رد کارتون و کامیک ژاپنی ("مانگا") به قرن سیزدهم بازمی گردد. داستان های مصور مدرن در قرن بیستم با تقلید از کامیک غربی ایجاد شده و تا دههٔ ۱۹۳۰ مجله های مصور و مجموعه کتاب ها معمول شدند. در عصر پس از جنگ جهانی دوم، کارتونیست هایی چون اوسامو تزوکا ظهور کردند که نقش مهمی در محبوبیت کامیک در میان ژاپنی ها داشتند.