نظریه زمین مرکزی

نظریه زمین مرکزی توضیح حرکت سیارات را با دشواریهای بزرگی مواجه کرد. حرکت سیارات در واقع مانند حرکت خورشید و ماه در آسمان یکنواخت نیست و گاهی تندتر و گاهی کندتر انجام می شود. گاهی نیز این حرکات بازگشتی هستند. بطوری که مدار سیارات در آسمان به صورت منحنی های پیچیده حلقوی نمایش می دهد. اینک چنین وضعی با طرح جا افتاده ارسطو مبنی بر حرکات دایره ای بطلمیوس را به یک نبوغ فکری واداشت. او حرکت غیر یکنواخت سیارات را با آموزه های ارسطویی مبتنی بر حرکت دایره ای یکنواخت هماهنگ ساخت.وی معتقد بود: سیاره محیط دایره ای کوچک موسوم به اپی سیکل یا دایره مسیر را دور می زند؛ و مرکز این دایره روی دایرهٔ بزرگتر (دایرهٔ راهبر) قرار داشته و به گرد زمین می گردد.بطلمیوس بدین نحو کلیه حرکات را در آسمان توصیف کرد و در کتاب المجسطی به صورت زیر خلاصه نمود:
کره های آسمانی
گنبد آسمان
اعتقاد به مرکزیت داشتن زمین تا روزگار پیش از کوپرنیک به غایت همه گیر و مورد قبول بوده است. چنان که مشاهده می کنیم در ادبیات زبان های مختلف عباراتی مانند «چرخ نیلوفری» یا «گردان سپهر» و مانند آن بسیار پربسامد به کار می رفته و هنوز هم به کار می روند.
نظریهٔ زمین مرکزی: بطلمیوس، دانشمند یونانی بیش از دو هزار سال پیش، با مشاهدهٔ حرکت ظاهری ماه و خورشید، به این نتیجه رسید که زمین، در مرکز عالم قرار دارد و اجرام آسمانی دیگر به دور آن می گردند.
بر اساس این نظریه، که نظریهٔ «زمین مرکزی» نام گذاری شد، زمین، ثابت است و ماه و خورشید و پنج سیارهٔ شناخته شده آن روزگار، یعنی عطارد، زهره، مریخ، مشتری و زحل، در مدارهایی دایره ای به دور زمین می گردند