زنبیل

سلة

مجوعه ایست مشحون از ادبیات تاریخ حکایات احادیث روایات نظم و نثر از عربی و فارسی و ترکی که منشی فرهاد میرزا معتمد الدوله از یاد داشتهای او فراهم آورده و آن بسال ۱۳۱۸ ه . ق . در تهران طبع شده .
سبد، سبدی ازنی یاترکه درخت خرما، زنبیرهم گویند
( اسم ) سبدی بافته از نی بوریا یا ترکه چوب و یا برگ خرما که در آن چیزها نهند و از جایی بجایی برند زنبیر .
دهی از دهستان تورجان است که در بخش بوکان شهرستان مهاباد واقع است .

(زَ ) (اِ. ) سبدی که از الیاف گیاهی بافند.

زنبیل. [ زَم ْ ] ( اِ ) بمعنی زنبیر است که چیزها در آن نهند و از جایی به جایی برند. ( برهان ). سبد مانندی که از حصیر یا برگهای خرما بافند و بر آن دسته ای نصب کنند و چیزهای خوردنی مانند گوشت وپنیر و جز آن در وی گذاشته حمل و نقل کنند. ( ناظم الاطباء ) ( فرهنگ فارسی معین ). ظرفی است که از حصیر و چوبهای نازک بافند و بر آن دسته نهند و از جایی به جایی برند. ( انجمن آرا ) ( آنندراج ). چرمی است که گدایان در آن چیزهای دریوزه نگاهدارند. ( غیاث ) :
چو نیاموختی چه دانی گفت
چیز برناید از تهی زنبیل.و زنبیلی عظیم از چرم فرمود کردن و برازه مهندس با کارکنی چند در آنجا نشست... تا چون سوراخ شود آن زنبیل را زود بر کشند و آب نیرو کرد و زنبیل با حکیم و با آن جماعت درکشید. ( فارسنامه ابن بلخی ص 138 ).
نفرستند ز آسمان زنبیل.زهد که در زرکش سلطان بود
قصه زنبیل و سلیمان بود.بدوش دیگران زنبیل سایند
بدندان کسان زنجیر خایند.در عریش او را یکی زایر بیافت
کو بهر دو دست بر زنبیل بافت.شکم تا سر آکنده از لقمه تنگ
چو زنبیل دریوزه هفتاد رنگ.- زنبیل باف ؛ آنکه زنبیل بافد. ( آنندراج ). زنبیل بافنده. آنکه زنبیل بافد. ( فرهنگ فارسی معین ). کسی که زنبیل می بافد. ( ناظم الاطباء ).
- زنبیل بافی ؛ عمل و شغل زنبیل باف. ( فرهنگ فارسی معین ).
- || محل بافتن زنبیل.
- زنبیل در آب افکندن ؛ ترک کار و بار کردن.( ناظم الاطباء ).
- زنبیل ساز ؛ سازنده زنبیل و کسی که زنبیل می سازد. ( ناظم الاطباء ). زنبیل باف.
- زنبیل سلیمانی ؛ همان انبانچه سلیمان. ( آنندراج ) :
منعمی خواهی ظهوری فقر دستاویز کن
چیست ز اسباب سلیمانی که در زنبیل نیست.|| دبه و زنبیل در اصطلاحات دبر و قبل را گویند. ( انجمن آرا ) ( آنندراج ) :
عیبم این بیش نه که کم بوده ست
دخلم از خرج دبه و زنبیل.

---

زنبیل. [ زِم ْ / زَم ْ ] ( ع اِ ) کیسه و انبان و جز آن. ( منتهی الارب ). زبیل. ( دهار ). زبیل. انبان. خنور. || کدوی خشک میان تهی که زنان در وی پنبه و جز آن نهند . ج ، زنابیل. ( ناظم الاطباء ).

سبد، سله، سبدی که از نی، ترکه، یا برگ درخت خرما بافته شده.

الاگِه؛ تویزه

سبد