زنده دل

اسراع

( صفت ) ۱ - روشن روان روشن فکر . ۲ - شاد مسرور مقابل افسرده دل مرده دل .

زنده دل. [ زِ دَ / دِ دِ ] ( ص مرکب ) مقابل افسرده دل و مرده دل. ( آنندراج ). شاد و مسرور. مقابل افسرده دل و مرده دل. ( فرهنگ فارسی معین ) :
تنم را در قناعت زنده دل دار
مزاجم را به طاعت معتدل دار.من بدو زنده دل چو شب به چراغ
او بمن شادمان چو سبزه باغ.عاشقان زنده دل بنام تواند
تشنه جرعه ای ز جام تواند.زلف تو مرا بند دل و غارت جان کرد
عشق تو مرا زنده دل هر دو جهان کرد.ذرات را بوجد در آورد آفتاب
یک زنده دل تمام جهان را کفایت است. || پیری که دارای هوا و هوس جوانان باشد. || صالح. متقی. ( ناظم الاطباء ) :
دعای زنده دلانت رفیق باد وقرین
خدای عالمیانت نصیر باد و پناه.که پیش اهل دل آب حیات در ظلمات
دعای زنده دلانست در شب تاری.دعای زنده دلانت بلا بگرداند
غم رعیت درویش بر دهد شادی. || روشن روان. روشن فکر. ( فرهنگ فارسی معین ) :
تن زنده دل خفته در زیر گل
به از عالم زنده و مرده دل
دل زنده هرگز نگردد هلاک
تن زنده دل گر بمیرد چه باک. || عارف. عاشق. شیفته عشق :
ابنای روزگار به صحرا روند و باغ
صحرا و باغ زنده دلان کوی دلبر است.به خاکپای تو سوگند و جان زنده دلان
که من به پای تو در مردن آرزومندم.جمال کعبه مگر عذر رهروان خواهد
که جان زنده دلان سوخت در بیابانش.

۱. روشن ضمیر، روشن روان.
۲. (صفت ) [مقابلِ مرده دل و افسرده دل] خوشحال، شاد.