ذبیح بهروز

ذبیح الله بهروز (زاده ۲۶ تیر ماه ۱۲۶۹ خورشیدی – درگذشت ۲۱ آذر ۱۳۵۰ خورشیدی)، نویسنده، شاعر و پژوهشگر فرهنگ ایرانی بود.
زبان ایران، فارسی یا عربی
آیین بزرگی
فرهنگ کوچک تازی به فارسی
خواندن و نوشتن در دو هفته
منتخبات دیوان حافظ
خط و فرهنگ
جیجک علیشاه
شاه ایران و بانوی ارمن
شب فردوسی
در راه مهر
منظومه گنج بادآورد
تقویم و تاریخ در ایران
تقویم نوروزی شهریاری
تقویم سیصد و پنجاه سالهٔ مانویان (چاپ نشده)
در راه مهر ج. ۲ (چاپ نشده)
ابن دیلاق (معراج نامه)
ذبیح الله بهروز فرزند میرزا ابوالفضل ساوجی در سال ۱۲۶۹ در تهران متولد شد. وی تحصیلات خود را در مدارس قدیمه آغاز کرد. سپس به ادامهٔ تحصیل در مدرسهٔ آمریکایی پرداخت. پس از آن برای تکمیل علوم ادبی و عربی به قاهره رفت و مدت ده سال در آنجا ماند. سپس به انگلستان رفت و در آنجا دستیار ادوارد براون و رنالد نیکلسن شد و به تدریس پرداخت. پس از چندی به آلمان رفت و از آنجا به ایتالیا و سپس به ایران بازگشت. از سال ۱۳۰۲ تا زمان بازنشستگی در دارالفنون، دانشکده افسری و مدرسه عالی بازرگانی تدریس می کرد.
ذبیح بهروز از نخستین کسانی بود که در شیوهٔ تحقیق ایران شناسان غربی شک کرد و برخی اشتباهات و شاید غرض ورزی های آنها را متذکر شد. در ستاره شناسی و گاهشماری در ایران باستان مطالعات گسترده ای به عمل آورد، و نظرهای علمی جدیدی مطرح کرد.
بهروز با دیدگاهی بر مبنای تئوری توطئه، مانویان را به عنوان بزرگترین دشمنان فرهنگ و تمدن ایران در طول تاریخ می داند. به عقیده او مانویان در ابتدا در صحراهای مغولستان و عربستان می زیسته و با توطئه چینی های خود راه را برای یورش اعراب و مغولان به ایران هموار ساخته اند. بهروز همچنین فرهنگ یونانی مآبانه را آلوده به فرهنگ یهودی دانسته و فتح ایران به دست اسکندر را را افسانه ای ساخته و پرداخته غربی ها می پندارد.