ر ماژور

ر ماژور (انگلیسی: D major) با مخفف (D) تنالیته ایست بر پایه نت «ر» و فواصل آن بر اساس گام ماژور است.
کنسرتوهای براندبورگ شماره ۵ (یوهان سباستیان باخ)
کانن در ر (یوهان پاخلبل)
سمفونی شماره ۳۸ (موتسارت))
عروسی فیگارو (ولفگانگ آمادئوس موتسارت)
کوارتت زهی شماره ۳ (بتهوون)
سونات ۱۵ پیانو (بتهوون)
سمفونی شماره ۲ (بتهوون)
میسا سولمنیس (لودویگ فان بتهوون)
سمفونی شماره ۱ (شوبرت)
سمفونی شماره ۲ (برامس)
ر ماژور از نت های : ر، می، فا دیز، سل، لا، سی و دو دیز تشکیل شده و علامت «سرکلید» آن شامل ۲ «دیز» است.
گام نسبی، سی مینور و گام موازی آن ر مینور است.
«ر ماژور» تنالیتهٔ بسیار مناسبی برای قطعات ویلن به دلیل ساختار این ساز است، که سیم های آن (سل، ر، لا، می) کوک می شوند. سیم های «دست باز» صدای سیم «ر» را تشدید می کنند و صدایی تولید می شود که به طرز ویژه ای درخشان است.