سهیلی. [ س ُ هََ ] ( اِخ ) نامش امیر نظام الدین احمد. اصلش از خانواده الوس جغتائی اباعن جد همگی رایت حکومت افراشته و خود با وجود منصب دیوانی و اعتبارات سلطانی اکثراوقات بصحبت اهل کمال و خدمت ارباب حال میل تمام داشته ، و دیوانی از ترکی و فارسی تمام کرده از اوست :
دل چه شکسته شد مران عاشق خسته حال را
سنگ جفا چه میزنی مرغ شکسته بال را.
( آتشکده آذر ص 15 ).
دوست شاه نویسد از سهیلی شنیدم گفت : تخلص را از شیخ آذری گرفتم. وی بسال 918 هَ. ق. درگذشت و بعضی 907 نوشته اند. ملاحسین کاشفی انوار سهیلی را بنام او تألیف کرده است. ( الذریعه ج 9 جزء 3 ص 479 ) ( از حاشیه آتشکده آذر چ شهیدی ص 11 ).
سهیلی. [ س ُ هََ ] ( اِخ ) ( 508 - 581 هَ. ق. ). ابوالقاسم عبدالرحمن بن احمد ابی الحسن السهیلی الخثعمی الاندلسی المالکی النحوی. مردی عالم به لغت عرب بود. در قرائت بارع بود و در تفسیر و صناعت حدیث و حافظ به رجال و انساب و عارف به علم اسلام و اصول و کلام بود. او راست : کتاب التعریف و الاعلام بما فی القرآن من الاسماء و الاعلام شرح آیة الوصیة. الروض الانف ( و المشرع الردی ) فی تفسیر. ( از معجم المطبوعات ).
سهیلی.[ س ُ هََ ] ( اِخ ) احمدبن همدم. رجوع به احمد شود.
