خدابین

( صفت ) آنکه در اعمال و رفتار خود متوجه خدا باشد .

خدابین. [ خ ُ ] ( نف مرکب ) آنکه در کارها به خدا توجه دارد. متوجه بحق. مقابل خودبین. خداشناس :
مبین در خود که خودبین را نظر نیست
خدابین شو که خود دیدن هنر نیست.خدابین شو که پیش اهل بینش
تنک باشد حجاب آفرینش.- امثال :
هیچ خودبین خدابین نبود.