( صفت ) نساج بافنده .
منسوج باف
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
منسوج باف. [ م َ ] ( نف مرکب ) بافنده. نساج. پارچه باف :
چه خوش گفت شاگرد منسوج باف
چو عنقا برآورد و پیل و زراف.
چه خوش گفت شاگرد منسوج باف
چو عنقا برآورد و پیل و زراف.
سعدی ( بوستان ).
رجوع به منسوج شود. || زری باف. ( ناظم الاطباء ).کلمات دیگر: