خون اشام

خون آشام. خون آشام در افسانه ها و فرهنگ فولکلوریک مردم اروپا و اسیا، موجودی زنده است که شب ها از گور بیرون آمده و برای تغذیه خود از خون مردم می مکد. در این داستان ها، خون آشام ها دندان های نیش بلندی دارند که با آن ها از گردن زندگان خون می مکند و معمولاً دارای قدرت های فوق بشری از جمله زندگی جاوید و تبدیل کسی که گاز می گیرد به خون آشام هستند. آن ها در آینه دیده نمی شوند؛ و دارای پوستی رنگ پریده هستند.برخی ها می گویند که خون آشام ها می توانند با جنیان هم صحبت باشند. در داستان های زیادی خون آشام ها مردم را به بردگی می گیرند و خود آن ها را نیز به خون آشام تبدیل می کنند. رسم بر این است که برای دور کردن خون آشام ها طلسمهای ویژه ای استفاده شود. برای کشتن او باید سرش را از تن جدا کرد و میخی بلند از جنس چوب را به قلب او فروکرد. همچنین در گذشته مردم برای دور کردن خون آشام ها از سیر استفاده می کردند و اعتقاد داشتند که خون آشام ها از سیر بدشان می آید. قصه خون آشام ها به شکل امروزی در قرن شانزدهم و از بالکان پا گرفت. در قرن هفدهم مسافرانی که از بخش مرکزی اروپا می آمدند افسانه های هولناکی از موجودات خون آشام و خبیث نقل می کردند. وحشت خون آشام ها در مجارستان قرن هجدهم آنچنان گسترش یافت که هیئتی از طرف دولت مجارستان مسئول بررسی موضوع شد.
۱۷۴۸ - شعر خون آشام نوشتهٔ هنریش اوگوست اوزنفلدر
۱۷۷۳ - لنور نوشتهٔ گوتفرد اوگوست برگر
۱۷۹۷ - عروس کورینث نوشتهٔ گوته
۱۸۱۳ - جیائور اثر لرد بایرون
۱۸۱۹ - خون آشام نوشتهٔ جان پولیدوری
۱۸۹۷ - دراکولا نوشتهٔ برام استوکر
۱۹۷۶–۲۰۰۳ - تاریخچهٔ خون آشام نوشتهٔ آن رایس
قصه های سرزمین اشباح (ترجمه درست قصه های سرزمین خون آشامان) اثر دارن شان
۲۰۰۵–۲۰۰۸ - سری گرگ و میش یا شفق نوشته استفانی میر ومیراکبرحسینی
از سال ۱۹۹۲ - رمان خاطرات خون آشام نوشته ال. جی. اسمیت
۱۳۹۶ - نمایشنامهٔ «دراکولا» نوشتهٔ جلال تهرانی | انتشارات مکتب تهران
بسیاری از نویسندگان قرن نوزدهم مانند گوته، دکتر پولیدوری و بودلر قطعاتی دربارهٔ خون آشام ها به رشتهٔ تحریر درآوردند. نمایش هایی در این زمینه نوشته و اجرا شد. در آلمان اپرایی نیز بر صحنه آمد. خون آشام ها از باورهای فولکوریک اروپا به ادبیات کلاسیک و نوین جهان وارد شده اند و امروزه کتاب ها و فیلم های فراوانی با داستان های متفاوت در مورد آن ها ساخته می شود. مشهورترین شخصیت خون آشام در عرصهٔ ادبیات، دراکولا نام دارد که زادهٔ ذهن برام استوکر، نویسنده بریتانیایی، است.
در ۱۸۹۷ برام استوکر دراکولا را نوشت. استوکر کنت قصه گوتیکی دراکولا را بر مبنای شخصیت پرنس منفور رومانی که در قرن پانزدهم می زیست و اعمال خلاف اخلاق و دیگر آزارهای ترسناک او معروف بود، نوشت. او خون دشمنان خود را می نوشید و آن ها را به قتل می رساند. لقب او دراکولا به زبان رومانیایی معنای فرزند شیطان را می دهد.
در افسانه ها آمده است که خون آشام ها دارای ۲ دندان نیش بلند هستند که در گردن قربانی فرومی کنند و آن ها را می کشند. افسانه ها قدرت هایی فوق طبیعی به این موجودات نسبت می دهند. آن ها می توانند از گوری به عمق ۲ متر از میان خاک و سنگ بیرون بیایند. می توانند خود را به شکل گرگ و خفاش درآورند یا به آسانی تبدیل به مه شوند و از سوراخ کلیدها رخنهٔ درها به درون اتاق ها بخزند.

---

---