کلمه جو
صفحه اصلی

تئوکریتوس

لغت نامه دهخدا

تئوکریتوس. [ ت ِ ءُ ] ( اِخ ) از مقربین «کاراکالا»امپراتور روم است. وی هنگامی که از طرف امپراتور مأمور سرکوبی و تنبیه ارامنه ارمنستان گردید، شکست خورد ( 215 م. ). رجوع به ایران باستان ج 3 ص 2519 شود.

دانشنامه عمومی

تئوکریتوس (زبان یونانی: Θεόκριτος؛ قرن سوم پ.م. – بعد از ۲۶۰ پ. م) شاعر یونانی قرن سوم پیش ازمیلاد بود که با شعرهایش در ادبیات شبانی شناخته می شود.
فقط ده قطعه از سی و دو قطعه شعری که از تئوکریتوس به ما رسیده است اشعار شبانی هستند، ولی همین ده قطعه او را به نام شاعر پاستورال مشهور ساخته اند. او در سال ۲۷۶ به اسکندریه سفر کرد.

دانشنامه آزاد فارسی

تئوکْریتوس (ح ۳۱۰ـ ح ۲۵۰پ م)(Theocritus)
شاعر یونانی. اثر او آیدیل ها۱، الگوی اشعار شبانی۲ شد. احتمالاً در سیراکوز۳ به دنیا آمد و بیشتر سال های زندگی خود را در اسکندریه، در دوران سلسلۀ یونانی بَطالَسه۴، سپری کرد.Idyllspastoral poetrySyracusePtolemies


کلمات دیگر: