تئوری موسیقی

تئوری موسیقی (به انگلیسی: Music theory) نظریه ای دربارهٔ قواعد، اصطلاحات و نحوهٔ اجرای موسیقی است. تئوری موسیقی از قرن های گذشته ابداع شده و به تدریج تکامل یافته است. تئوری موسیقی شاخه ای تخصصی از رشته موسیقی است که شامل شناخت کلیهٔ قواعد، علامات و آشنایی با انواع صدای نتها، فاصله، ترکیب میزان ها، ریتم، گام و پردههای موسیقی است. اهمیت «تئوری موسیقی» به قدری است که از نظریه دانان این رشته به عنوان (تئوریسین موسیقی) نام می برند.
سیستم هجایی
صدا و ریتم مهم ترین عناصر تئوری هستند. اهمیت اصوات در موسیقی مانند اهمیت رنگ در نقاشی است؛ ولی از هر صوتی نمی توان در موسیقی استفاده کرد. در فیزیکِ صوت، صداها به دو دسته تقسیم می شوند. صداهای موسیقایی را ارتعاشات منظم و صداهای غیرموسیقایی را ارتعاشات نامنظم می نامند.آموزش موسیقی در کشورهای مختلف متفاوت است و در بعضی از کشورهای شرقی و ایران آموزش «سینه به سینه» هم وجود داشته ولی امروزه آموزش علمی و عملی تئوری و سلفژ از دروس بنیادین مراکز آموزشی است.
پنج خط حامل،خطوطی است موازی با فواصل معین که نت ها در روی آن یا در بین خطوط نوشته می شود. خطوطِ حامل دارای پنج خط است و از پایین به بالا شمرده می شوند.
برای نوشتن و خواندن یک قطعهٔ موسیقی باید علائمی بکار برد. در موسیقی به حروفِ الفبای موسیقی «نُت» می گویند. اسامی نت های موسیقی در دو سیستم ارائه می شوند.