دلیل کردن

( مصدر ) ۱ - دلالت کردن دال بودن . ۲ - ثابت شدن .

دلیل کردن. [ دَ ک َ دَ ] ( مص مرکب ) دلالت کردن. دال بودن. نشان بودن. نمودن : نیکی و بدی سال اندر جو پدید آید که چون جو راست برآید و هموار دلیل کند که آن سال فراخ سال بود. ( نوروزنامه ). شتربه گفت سخن تو دلیل می کند بر آنکه از شیر مگر هراسی و نفرتی افتاده است. ( کلیه و دمنه ).
مبرز و سطل و آلت تغسیل
همه بر خادمان کنند دلیل. || راهنما کردن. راهبر کردن. بلد قراردادن :
چون که خرد را دلیل خویش نکردی
برنرسیدی ز گشت گنبد دوار.مرد درین راه تنگ پی نبرد
گرنه خرد را دلیل و یار کند.