دو به شک

در ادبیات قدیم ؛ودر فارسی دری به جای گفتن شک دارم می گفتند: به شک هستُم
حال فرض کنید نماز خوانی بین رکعت دوم وسوم
بودن در شک باشد ؛ در چنین مواقعی می گوید
دو؛ به شک هستم یعنی بین هر دو گزینە رکعت های
دو ، و سە شک دارم
درست خواندن دو؛ به شک بودن مهم هست کە
با گذاشتن یک ورگول بعد از دو ؛معما حل می شود