رخشان بنی اعتماد

رخشنده «رخشان» بنی اعتماد (زاده: ۱۴ فروردین ۱۳۳۳ - تهران)، کارگردان، فیلم نامه نویس و تهیه کننده ایرانی و از اعضای آکادمی اسکار است. فیلم های او در جشنواره های بین المللی مورد تحسین واقع شده اند و توانسته اند در داخل ایران هم توجه تماشاگران و منتقدین را به خود جلب کنند. او همسر جهانگیر کوثری و مادر تندیس و «باران کوثری» است. بنی اعتماد در هفتاد و یکمین جشنواره فیلم ونیز در سال ۲۰۱۴، جایزه بهترین فیلمنامه را برای فیلم قصه ها به دست آورد.
فرهنگ مصرفی سال (۱۳۶۳)
اشتغال مهاجرین روستایی در شهر (۱۳۶۴)
تدابیر اقتصادی جنگ (۱۳۶۵)
تمرکز (۱۳۶۵)
بهار تا بهار (۱۳۷۱)
گزارش ۷۱ (۱۳۷۱)
این فیلم ها رو به کی نشون میدین؟ (۱۳۷۱)
آخرین دیدار با ایران دفتری (۱۳۷۴)
زیرپوست شهر (۱۳۷۵)
روزگار ما (۱۳۸۰)
فرش سه بعدی (یک فیلم از مجموعه فرش ایرانی) (۱۳۸۵)
خانه دوم (تهیه کننده)، کارگردان مهوش شیخ الاسلامی (۱۳۸۷)
حیاط خلوت خانه خورشید (۱۳۸۷)
ما نیمی از جمعیت ایرانیم (۱۳۸۸)
فردا می بینمت الینا (۱۳۸۹)
اتاق ۲۰۲ (یک اپیزود از مستند کهریزک چهار نگاه) (۱۳۹۰)
یاران دانش و مهر (کارگروهی) (۱۳۹۱)
آن سوی آیینه ها (۱۳۹۲)
کنسرت آیینه ها (۱۳۹۲)
کنسرت خداوندان اسرار (۱۳۹۲)
محک خانه من (کارگروهی) (۱۳۹۳)
همه درختان من (۱۳۹۳)
یک ساعت از یک عمر (۱۳۹۳)
آی آدم ها (۱۳۹۵)
سری فیلم های کارستان (مشاور هنری) (۹۶–۱۳۹۲)
مادر زمین (کارگردان: مهناز افضلی)
طبرستانی ها (کارگردان: محسن عبدالوهاب)
بنیان گذار محک (کارگردان: محسن عبدالوهاب)
پنبه تا آتش (کارگردان: بهرام عظیم پور)
شاعران زندگی (کارگردان: شیرین برق نورد)
پازلی ها (کارگردان: مهدی گنجی)
رخشان بنی اعتماد در ۱۴ فروردین ۱۳۳۳ (۳ آوریل ۱۹۵۴) در تهران زاده شد. او در رشته کارگردانی سینما در دانشکده هنرهای دراماتیک تهران (دانشکده سینما و تئاتر دانشگاه هنر) تحصیل کرد و در سال ۱۳۵۹ از این دانشگاه فارغ التحصیل شد. وی از سال ۱۳۵۲ با سمت منشی صحنه در تلویزیون مشغول به کار شد و تا سال ۱۳۵۹ چند فیلم مستند کوتاه را کارگردانی کرد. فعالیت سینمایی خود را از سال ۱۳۶۰ به عنوان منشی صحنه فیلم «آفتاب نشین ها» و فیلم «گل های داوودی» آغاز کرد. با کارگردانی فیلم «خارج از محدوده» در سال ۱۳۶۶ کارگردانی فیلم های بلند را آغاز کرد. سپس فیلم نامه «زرد قناری» را بازنویسی کرد و کارگردانی آن را نیز خود انجام داد. با نوشتن فیلم نامه فیلم «نرگس» با همکاری فریدون جیرانی و کارگردانی آن، در سال ۱۳۷۰ به عنوان بهترین کارگردان در دهمین جشنواره فیلم فجر برگزیده شد. پس از آن، فیلم های «روسری آبی»، «بانوی اردیبهشت»، «زیر پوست شهر» و «خون بازی» برای وی افتخارات و جایزه های بیشتری به ارمغان آورد. بنی اعتماد برای روسری آبی برنده جایزه فیپرشی سی و ششمین جشنواره بین المللی فیلم تسالونیکی ۱۹۹۵، نامزد پلنگ طلایی و برنده پلنگ برنزی جشنواره فیلم لوکارنو شد. جایزه ویژه و جایزه فیپرشی جشنواره بین المللی فیلم مونترآل برای بانوی اردیبهشت در سال ۱۹۹۸ دیگر دستاورد او بعد از روسری آبی بود. زیرپوست شهر اثر جاودانه او جایزه بهترین فیلم خارجی زبان و جایزه تماشاگران جشنواره فیلم تورین را در سال ۲۰۰۱ برای او به ارمغان آورد و جایزه نتپک و جایزه ویژه جشنواره فیلم لوکارنو را برای روزگار ما در ۲۰۰۲ به دستاوردهای خود افزود.
بنی اعتماد، پس از جایزه ویژه هیئت داوران جشنواره «آسیا پاسیفیک»، اعلام کرد که برای کمک به ساخت سرپناهی برای زنان بی سرپناه تهرانی به نام خانه مهر، جایزه اش را به حراج می گذارد.
بنی اعتماد سال ۱۳۶۹ داور جشنواره فیلم فجر بود. همچنین سال ۱۳۷۱ در جشنواره فیلم های آموزشی رشد تهران، ۱۳۷۲ در برگزیدن منتخب کانون کارگردان های سینمای ایران، ۱۹۹۵ در جشنواره تورین و مرور بر آثار (ایتالیا)، ۱۹۹۶ در جشنواره بین المللی لوکارنو (سوئیس)، ۱۹۹۷ در جشنواره محیط زیست (ژاپن)، ۱۹۹۸ در جشنواره دهلی نو (هند)، ۱۳۷۷ در جشنواره فیلم های دانشجویان سراسر کشور (ایران)، ۱۳۷۸ در جشنواره فیلم های مستند کیش، در ۱۳۷۸ در جشنواره لایپزیک (آلمان)، ۱۳۷۹ رئیس هیئت داوران بخش بین المللی جشنواره فیلم فجر (ایران)، ۱۳۸۰ در جشنواره بین المللی فیلم مونترال (کانادا)، ۱۳۸۰ در جشنواره سینمای جوان ایران، ۱۳۸۱ در جشنواره سراسری فیلم دانشجویان ایران، جشنواره بین المللی فیلم مسکو (روسیه)، جشنواره قاهره (مصر) و جشنواره کارگردانان جوان فیلم های کوتاه سونی (ایران)، ۱۳۸۲ در جشنواره آسیا پاسیفیک (ایران)، ۱۳۸۴ رئیس هیئت داوران بخش آسیا جشنواره فجر (ایران)، ۱۳۸۵ در جشنواره فیلم پروین اعتصامی، ۱۳۸۶ در جشنواره بین المللی فیلم مستند «سینما حقیقت» (ایران)، ۱۳۸۷ در جشنواره محله «جشنواره فیلم شهر» (ایران) و همچنین بخش بین الملل «جشنواره فیلم شهر» (ایران)، ۱۳۸۸ در جشنواره فریبورگ (سوئیس)، ۱۳۸۹ در جشنواره آسیایی رم (ایتالیا)، جشنواره تصویر سال (ایران)، جشنواره دانشجویی دانشگاه هنر (تهران) و رئیس هیئت داوران جشنواره دبی (امارات)، ۱۳۹۰ در جشنواره تصویر شهر (ایران) و جشنواره تصویر سال (ایران)، ۱۳۹۱ در جشنواره شانگهای (چین)، ۱۳۹۲ رئیس هیئت داوران بخش بین الملل جشنواره سینما حقیقت (ایران) و رئیس هیئت داوران جشنواره فیلم بوسان (کره جنوبی)، ۱۳۹۴ در جشنواره تصویر سال (ایران)، ۱۳۹۵ رئیس هیئت داوران جشنواره فیلمهای ایرانی پراگ (چک) و رئیس هیئت داوران جشنواره فیلم وزول (فرانسه)، ۱۳۹۶ آکادمی علوم و هنرهای سینما بخش نویسندگان و جشنواره ونیز (ایتالیا) به داوری پرداخته است.

رخشان بنی اعتماد (۳ آوریل ۱۹۵۴، تهران) کارگردان، فیلم نامه نویس و تهیه کنندهٔ ایرانی؛ همسر جهانگیر کوثری و مادر باران کوثری است.
• «مسلماً زندگی لذت های خودش را دارد، اما برای هر کسی به نوعی. طبیعی است که وقتی زاویه نگاه و حساسیت آدم فراتر از مسایل شخصی خودش و دایره کوچک ارتباطات نزدیکش باشد، همه وقایع و موقعیت های بیرونی می تواند تأثیرگذار در حال و احوالش باشد.»• «زندگی آمیزهٔ غم ها و شادی ها، لذت ها و دردهاست، ولی بی دردی، بدترین دردهاست. لذت زندگی را در بی خبری و عافیت طلبی پیداکردن، زندگی باطل است.»• «فیلمسازی کار سختی است و هر کار سختی طبیعتاً مشکلات خاص خود را دارد. مشکلات و سختی کار فیلمسازی به واسطه ماهیت صنعت- هنر آن ابعاد مختلفی دارد که برای همه فیلمسازان مشترک است و ربطی به جنسیت ندارد.»• «اعتقادی به ویژگی های شخصیتی مرتبط با ماه و فصل تولد ندارم.»• «آزادی به ما هدیه نمی شود، بلکه باید با مبارزه آن را به دست آوریم.»• «در همه فیلم هایم، همواره تلاش کردم مرزهای سانسور را به عقب برانم»• «در فیلم های ایرانی در بسیاری موارد کشش یا ارتباط جنسی با برخی کنایه های گفتاری، نگاه یا حرکات بدن و تماس های غیرمستقیم، لمس کودکان یا اشیای کناری یا با تصاویر استعاری و نمادین القا می شود. تماشاگر ایرانی در طول سال ها با این «رمزهای معنایی» به خوبی آشنا شده است.»• «جنگ ایران و عراق به خواست قدرت های بزرگ جهانی بود. بر اثر این جنگ فرزندان دو کشور رنج های زیادی متحمل شدند. به همین دلیل است که خواستم فیلمی دربارهٔ جنگ بسازم، اما این فیلم در عین حال سرودی در ستایش صلح است.»• «قطعاً پرداختن به مسائل سیاسی هزینه و ترسی خاص دارد، اما باید مراقب باشیم که ترس از این موضوع ما را به انفعال نکشاند، چرا که این انفعال نوعی خطر محسوب می شود.» ۱۸ دسامبر ۲۰۰۹/ ۲۷ آذر ۱۳۸۸؛ «در میزگرد ، خانهٔ سینما» -> پیرامون فضای سینمای مستند اجتماعی دههٔ ۶۰