سیاوش کسرایی

سیاوش کَسرائی (۵ اسفند ۱۳۰۵ هشت بهشت اصفهان - ۱۹ بهمن ۱۳۷۴ وین) شاعر، نقاش و از اعضای کانون نویسندگان ایران و از فعالان سیاسی چپ گرای تاریخ معاصر ایران بود. کسرائی دانش آموخته دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران و از بنیان گذاران انجمن ادبی شمع سوخته بود. او سالیان دراز در حزب تودهٔ ایران فعالیت داشت.
۱۳۳۶. آوا. تهران: نیل.
۱۳۳۸. آرش کمانگیر. تهران: اندیشه.
۱۳۴۱. خون سیاوش. تهران: امیرکبیر.
۱۳۴۵ الف. با دماوند خاموش. تهران: صائب.
۱۳۴۵ ب. سنگ و شبنم. تهران:صائب.
۱۳۴۶ الف. بعد از زمستان در آبادی ما. تهران: کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان.
۱۳۴۶ ب. خانگی. تهران: بینا.
۱۳۵۴. چهره مردمی شعر نیما. دانشگاه زاهدان. پلیکپی.
۱۳۵۵. به سرخی آتش، به طعم دود. سوئد (شهر نامعلوم): حزب توده ایران. (به اسم مستعار شبان بزرگ امید)
۱۳۵۷. از قرق تا خروسخوان. تهران: مازیار.
۱۳۵۸. آمریکا، آمریکا. تهران: علم و هنر.
۱۳۶۰. چهل کلید. تهران: حزب توده ایران.
۱۳۶۲. تراشه های تبر. کابل: انجمن فرهنگی پوهانتون.
۱۳۶۳ الف. هدیه برای خاک. لندن: بینا.
۱۳۶۳ ب. پیوند. کابل: حزب توده ایران.
۱۳۶۸. ستارگان سپیده دم. لندن: بینا.
۱۳۷۴. مهره سرخ. وین: کارا.
۱۳۸۲ الف. در هوای مرغ آمین: نقدها، گفتگوها، و داستانها. تهران: کتاب نادر.
۱۳۸۲ ب. هوای آفتاب: واپسین سروده ها. تهران: کتاب نادر.
۴۸°۹′۴٫۶۵″ شمالی ۱۶°۲۶′۲۴٫۶۵″ شرقی / ۴۸٫۱۵۱۲۹۱۷°شمالی ۱۶٫۴۴۰۱۸۰۶°شرقی / 48.1512917; 16.4401806
سیاوش کسرائی سُراینده منظومهٔ «آرش کمانگیر»، نخستین منظومه حماسی نیمایی است. وی یکی از شاگردان نیما یوشیج بود که به سبک شعر او وفادار ماند. از جمله مجموعه شعرهای به جای مانده از سیاوش کسرائی، می توان به مجموعه شعر آوا، مهره سرخ، در هوای مرغ آمین، هدیه برای خاک، تراشه های تبر، خانگی، با دماوند خاموش و خون سیاوش اشاره کرد.
کسرائی از خردسالی در تهران به سر می برد؛ دوره ابتدایی را در مدرسه ادب، و بعد در مدرسه نظام و دارالفنون مشغول به تحصیل است. در ۱۳۲۹ از دانشکده حقوق دانشگاه تهران فارغ التحصیل می شود و برای خدمت سربازی به دانشکده افسری می رود.

سیاوش کسرایی (۲۷ فوریه ۱۹۲۷، اصفهان - ۸ فوریه ۱۹۹۶، وین) شاعر، ناقد ادبی، کنشگر سیاسی و داستان نویس ایرانی بود.
• «در ساختن شعر به سه منبع باید توجه داشت:۱) تکنیک شعر خارجی؛ ۲) شعر کلاسیک؛ ۳) مردم و زندگی آن ها. تکنیک خارجی چگونگی بهتر عرضه کردن کلام و معانی را به ما می آموزد. شعر کلاسیک ایران ضمن اینکه گفته شده ها را در برابر ما می گشاید و وسعت تعابیر را به ما نشان می دهد، و توجه به زندگی مردم عبارت است از شادی ها و غم های مردم. این شادی ها و غم ها، وضع زندگی مردم، راه و رسمشان، کینه شان و آوازها و ترانه هایشان منبعی است که قرن ها می تواند اشعار ما را سرشار از مطالب بکر و زنده نگاه دارد و علاوه بر اینکه ما را از تخیلات بی تحرک شاعران گذشته به سوی زندگی می کشاند، کلی گویی ها را بر مقرررات اجتماعی و زندگی منطبق کرده و در اذهان نتیجه گیری های صحیحی را به جا می گذارد.»• «شعر نو فقط گفتن نگفته ها نیست، بسیاری از نگفته هاست که قابل گفتن نیست؛ در شعر نو باید دید را تازه کرد. در گذشته ها هزاران دوربین از میان مردم به سوی ایوان ها و سر و درهای کاخ های بزرگان دوخته می شد ولی یک بار این دوربین ها جهت خود را عوض نکرد تا در آن چهرهٔ مردم پدیدار شود…»