راه های افتخار (به انگلیسی: Paths of Glory) فیلمی ضدجنگ به کارگردانی استنلی کوبریک محصول سال ۱۹۵۷ است.
راه های افتخار در بانک اطلاعات اینترنتی فیلم ها (IMDb)
نمایش این فیلم، به خاطر ترسیم چهرهٔ منفی از ارتش فرانسه، در این کشور ممنوع شد. در اسپانیا نیز، به خاطر نگرش ضدنظامی اش، از سوی ژنرال فرانسیسکو فرانکو ممنوع شد و در سال ۱۹۸۶، درحالی که ۱۱ سال از مرگ فرانکو می گذشت، منتشر شد.در آلمان، به خاطر حفظ روابط با فرانسه، به مدت دو سال از نمایش فیلم جلوگیری به عمل آمد.
در جریان فیلمبرداری، استنلی کوبریک با کریستین کوبریک (آن زمان کریستین هارلن)، که اجرای خوانندگی انتهای فیلم را بر عهده داشت، آشنا شد. او از دومین همسر خود جدا شده بود و با استنلی ازدواج کرد و تا پایان عمر او، یعنی سال ۱۹۹۹، همراه او بود.
زمستان ۱۹۱۶ است و ارتش آلمان، درست بیرونِ دروازه های پاریس، مقابل نیروهای فرانسوی در سنگرهایشان، در گِل گیر کرده است. اگرچه تلفات بالا نیست، ولی خاکی هم تسخیر نمی شود. درحالی که فشار از سوی سیاستمدارها بالا گرفته تا به هر ترتیب، پیشرفت هایی در جبههٔ جنگ صورت گیرد، دو ژنرالِ خودمحورِ فرانسوی، برولار (آدولف منژو) و میرو (جرج مَکریدی) نقشهٔ حمله ای را طرح می ریزند که از همان ابتدا محکوم به شکست است. سرهنگ دَکْس (کرک داگلاس) به این فرمان اعتراض می کند، ولی می داند که اعتراضش راه به جایی نمی بَرَد. در شب حمله، دَکس، سروان روژه (وین موریس) را به اتفاق گروهبان پاریس (رالف میکر) و سربازوظیفه لوژن (کن دیبس) به مأموریت شناسایی می فرستد. روژه وحشت می کند و با پرتاب نارنجکی باعث مرگ لوژن می شود. پاریس مصمم است تا این موضوع را گزارش دهد. روز بعد، کشتار وحشتناکی راه می افتد و نیروهای دَکس، بلافاصله پس از بیرون آمدن از سنگر، به مسلسل بسته می شوند. وقتی آخرین نفرات، گیج و آشفته به سنگرهایشان عقب نشینی می کنند، میرو آن ها را می بیند و فرمان می دهد تا به رویشان آتش گشوده شود. این فرمان نشنیده گرفته می شود. اینجاست که میرو فرمان می دهد تا همهٔ آن ها را به خاطر نافرمانی، تیرباران کنند. دَکس از این موضوع تکان خورده، اما ژنرالِ پیر را باید یک جوری آرام کرد. از هر لشکر، سه نفر را به صورت اتفاقی انتخاب می کنند تا در دادگاه نظامی محاکمه شوند. در دادگاهی صحرایی، دَکس از آن ها در مقابل دادستانی انتقام جو (ریچارد اندرسون) دفاع می کند. حکمی که صادر می شود، یک مضحکه است. درحالی که لحظهٔ تیرباران نزدیک می شود، دَکس به این امید که بتواند رأی برولار را تغییر دهد، او را تهدید و ماجرای دستور میرو را افشا می کند، ولی موفق نمی شود. نهایتاً سربازان اعدام می شوند، ولی ژنرال برولار، پس از مراسم اعدام، میرو را توبیخ می کند و به دَکس پیشنهادِ سِمَتِ او را می دهد که وی قبول نمی کند و برولار را به فساد متهم می کند.در صحنهٔ آخر، جمعی از سرباران در کافه نشسته اند و دختری آلمانی برایشان آواز می خوانَد. در ابتدا با نگاه هوس آلودی او را می نگرند، اما نهایتاً تحت تأثیر آواز دختر متأثر می شوند.
راه های افتخار در بانک اطلاعات اینترنتی فیلم ها (IMDb)
نمایش این فیلم، به خاطر ترسیم چهرهٔ منفی از ارتش فرانسه، در این کشور ممنوع شد. در اسپانیا نیز، به خاطر نگرش ضدنظامی اش، از سوی ژنرال فرانسیسکو فرانکو ممنوع شد و در سال ۱۹۸۶، درحالی که ۱۱ سال از مرگ فرانکو می گذشت، منتشر شد.در آلمان، به خاطر حفظ روابط با فرانسه، به مدت دو سال از نمایش فیلم جلوگیری به عمل آمد.
در جریان فیلمبرداری، استنلی کوبریک با کریستین کوبریک (آن زمان کریستین هارلن)، که اجرای خوانندگی انتهای فیلم را بر عهده داشت، آشنا شد. او از دومین همسر خود جدا شده بود و با استنلی ازدواج کرد و تا پایان عمر او، یعنی سال ۱۹۹۹، همراه او بود.
زمستان ۱۹۱۶ است و ارتش آلمان، درست بیرونِ دروازه های پاریس، مقابل نیروهای فرانسوی در سنگرهایشان، در گِل گیر کرده است. اگرچه تلفات بالا نیست، ولی خاکی هم تسخیر نمی شود. درحالی که فشار از سوی سیاستمدارها بالا گرفته تا به هر ترتیب، پیشرفت هایی در جبههٔ جنگ صورت گیرد، دو ژنرالِ خودمحورِ فرانسوی، برولار (آدولف منژو) و میرو (جرج مَکریدی) نقشهٔ حمله ای را طرح می ریزند که از همان ابتدا محکوم به شکست است. سرهنگ دَکْس (کرک داگلاس) به این فرمان اعتراض می کند، ولی می داند که اعتراضش راه به جایی نمی بَرَد. در شب حمله، دَکس، سروان روژه (وین موریس) را به اتفاق گروهبان پاریس (رالف میکر) و سربازوظیفه لوژن (کن دیبس) به مأموریت شناسایی می فرستد. روژه وحشت می کند و با پرتاب نارنجکی باعث مرگ لوژن می شود. پاریس مصمم است تا این موضوع را گزارش دهد. روز بعد، کشتار وحشتناکی راه می افتد و نیروهای دَکس، بلافاصله پس از بیرون آمدن از سنگر، به مسلسل بسته می شوند. وقتی آخرین نفرات، گیج و آشفته به سنگرهایشان عقب نشینی می کنند، میرو آن ها را می بیند و فرمان می دهد تا به رویشان آتش گشوده شود. این فرمان نشنیده گرفته می شود. اینجاست که میرو فرمان می دهد تا همهٔ آن ها را به خاطر نافرمانی، تیرباران کنند. دَکس از این موضوع تکان خورده، اما ژنرالِ پیر را باید یک جوری آرام کرد. از هر لشکر، سه نفر را به صورت اتفاقی انتخاب می کنند تا در دادگاه نظامی محاکمه شوند. در دادگاهی صحرایی، دَکس از آن ها در مقابل دادستانی انتقام جو (ریچارد اندرسون) دفاع می کند. حکمی که صادر می شود، یک مضحکه است. درحالی که لحظهٔ تیرباران نزدیک می شود، دَکس به این امید که بتواند رأی برولار را تغییر دهد، او را تهدید و ماجرای دستور میرو را افشا می کند، ولی موفق نمی شود. نهایتاً سربازان اعدام می شوند، ولی ژنرال برولار، پس از مراسم اعدام، میرو را توبیخ می کند و به دَکس پیشنهادِ سِمَتِ او را می دهد که وی قبول نمی کند و برولار را به فساد متهم می کند.در صحنهٔ آخر، جمعی از سرباران در کافه نشسته اند و دختری آلمانی برایشان آواز می خوانَد. در ابتدا با نگاه هوس آلودی او را می نگرند، اما نهایتاً تحت تأثیر آواز دختر متأثر می شوند.
wiki: راه های افتخار