حسین توفیق (متولد ۱۴ مهر ۱۲۵۸ در تهران) فرزند نجفقلی میرزا و بنیانگذار، صاحب امتیاز و اولین مدیر مسئول هفته نامه توفیق، نخستین نشریه فکاهی - سیاسی ایران، شاعر، نویسنده، طنزپرداز و روزنامه نگار ایرانی بود.
حسین توفیق از همان ابتدا طبع و ذوق شعری داشت، وی نیمی از عمر خود را صرف ترویج معارف و توسعهٔ ادبیات کرد، او شاعری نکته سنج و روزنامه نگاری حساس بود.به مدت چهار سال، از اواخر سال ۱۲۹۶ تا اواسط سال ۱۳۰۰، سردبیر روزنامه گل زرد بود و در سال ۱۳۰۱ موفق به گرفتن امتیاز نشریه هفته نامه توفیق شد که نشریه ای ادبی فکاهی بود.او در تهییج و تقویت قریحهٔ نو شاعران تأثیر زیادی داشت. او در ۲۹ بهمن ۱۳۱۸، پس از سپردن اداره هفته نامه توفیق به تنها فرزندش محمدعلی خان توفیق، درگذشت.
حسین توفیق از همان ابتدا طبع و ذوق شعری داشت، وی نیمی از عمر خود را صرف ترویج معارف و توسعهٔ ادبیات کرد، او شاعری نکته سنج و روزنامه نگاری حساس بود.به مدت چهار سال، از اواخر سال ۱۲۹۶ تا اواسط سال ۱۳۰۰، سردبیر روزنامه گل زرد بود و در سال ۱۳۰۱ موفق به گرفتن امتیاز نشریه هفته نامه توفیق شد که نشریه ای ادبی فکاهی بود.او در تهییج و تقویت قریحهٔ نو شاعران تأثیر زیادی داشت. او در ۲۹ بهمن ۱۳۱۸، پس از سپردن اداره هفته نامه توفیق به تنها فرزندش محمدعلی خان توفیق، درگذشت.
wiki: حسین توفیق (سردبیر). حسین توفیق (زاد روز ۲۹ تیر۱۳۰۸ - درگذشت ۹ فروردین ۱۳۹۶) از خاندان سرشناس توفیق در مطبوعات ایران و از سردبیران مجله طنز توفیق بود. مجله توفیق، هفته نامه فکاهی و طنزآمیز ایران بود که نزدیک به نیم قرن فعالیت داشت.
حسین توفیق همنام و نوه خواهری حسین توفیق شاعر، نویسنده، طنزپرداز و مؤسس مجله توفیق بود. وی به همراه برادرانش عباس و حسن توفیق، از اواسط دهه ۱۳۳۰ تا سال ۱۳۵۰ شمسی، گردانندگان و سردبیران دوره سوم مجله طنز توفیق بودند. وی آخرین سردبیر «توفیق» بود و در سن ۸۸ سالگی درگذشت. توفیق پس از توقیف مجله در سال ۱۳۵۰ فعالیت مطبوعاتی نداشت، اما گفته می شود او چند سالی در فکر احیای دوباره این نشریه بود.
خاندان توفیق برای انتقاد از حکومت، زبان طنز را انتخاب کرده بودند و این شعر شعار، همیشگی «توفیق» بود که: «چو حق تلخ است، با شیرین زبانی/ حکایت سرکنم، آنسان که دانی».
مجله توفیق، هفته نامه فکاهی و طنزآمیز انتقادی بود که از سال ۱۳۰۲ تا ۱۳۵۰ شمسی در ایران فعالیت داشت. آغاز انتشار این مجله توسط حسین توفیق (بزرگ خاندان توفیق) در سال ۱۳۰۲ بود. بعد از مرگ او در سال ۱۳۱۸ انتشار توفیق متوقف شد. سپس فرزند وی محمدعلی توفیق برای یک دوره سردبیر آن شد ولی با کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ و بسته شدن دفتر نشریه و تبعید شدن محمدعلی توفیق به مدت ۵ سال توفیق منتشر نشد. بعد از آن نوه های خواهری حسین توفیق بزرگ خاندان، در آخرین روزهای سال ۱۳۳۶ شمسی اولین شماره دوره سوم توفیق را منتشر کردند. سرمقاله های نشریه با امضای «کاکاتوفیق» و دیگر مطالب انتقادی طنزآمیز آن به وضعیت اجتماعی همچون بیکاری و گرانی، فقر و بی عدالتی و مانند اینها اختصاص داشت و انتقادات بسیار قوی و شیرین آن، هیئت حاکمه و نمایندگان مجلسین شورای ملی و سنا را نشانه می گرفت. تأثیرگذاری این نشریه واکنش های حاکمیت را به دنبال داشت و توفیق زیر فشار شدید سانسور قرار گرفت و با توقیف های مکرر همراه بود. حسین توفیق آخرین سردبیر نشریه در این باره می گفت: «هر بامداد پیش از چاپ مأمورین سانسور با نردبان وارد چاپخانه می شدند و صفحات توفیق را می دیدند و سانسور می کردند». این فشارها همچنان ادامه داشت و سرانجام مجله توفیق در سال ۱۳۵۰ تحت فشار امیرعباس هویدا، نخست وزیر وقت توقیف شد.
حسین توفیق همنام و نوه خواهری حسین توفیق شاعر، نویسنده، طنزپرداز و مؤسس مجله توفیق بود. وی به همراه برادرانش عباس و حسن توفیق، از اواسط دهه ۱۳۳۰ تا سال ۱۳۵۰ شمسی، گردانندگان و سردبیران دوره سوم مجله طنز توفیق بودند. وی آخرین سردبیر «توفیق» بود و در سن ۸۸ سالگی درگذشت. توفیق پس از توقیف مجله در سال ۱۳۵۰ فعالیت مطبوعاتی نداشت، اما گفته می شود او چند سالی در فکر احیای دوباره این نشریه بود.
خاندان توفیق برای انتقاد از حکومت، زبان طنز را انتخاب کرده بودند و این شعر شعار، همیشگی «توفیق» بود که: «چو حق تلخ است، با شیرین زبانی/ حکایت سرکنم، آنسان که دانی».
مجله توفیق، هفته نامه فکاهی و طنزآمیز انتقادی بود که از سال ۱۳۰۲ تا ۱۳۵۰ شمسی در ایران فعالیت داشت. آغاز انتشار این مجله توسط حسین توفیق (بزرگ خاندان توفیق) در سال ۱۳۰۲ بود. بعد از مرگ او در سال ۱۳۱۸ انتشار توفیق متوقف شد. سپس فرزند وی محمدعلی توفیق برای یک دوره سردبیر آن شد ولی با کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ و بسته شدن دفتر نشریه و تبعید شدن محمدعلی توفیق به مدت ۵ سال توفیق منتشر نشد. بعد از آن نوه های خواهری حسین توفیق بزرگ خاندان، در آخرین روزهای سال ۱۳۳۶ شمسی اولین شماره دوره سوم توفیق را منتشر کردند. سرمقاله های نشریه با امضای «کاکاتوفیق» و دیگر مطالب انتقادی طنزآمیز آن به وضعیت اجتماعی همچون بیکاری و گرانی، فقر و بی عدالتی و مانند اینها اختصاص داشت و انتقادات بسیار قوی و شیرین آن، هیئت حاکمه و نمایندگان مجلسین شورای ملی و سنا را نشانه می گرفت. تأثیرگذاری این نشریه واکنش های حاکمیت را به دنبال داشت و توفیق زیر فشار شدید سانسور قرار گرفت و با توقیف های مکرر همراه بود. حسین توفیق آخرین سردبیر نشریه در این باره می گفت: «هر بامداد پیش از چاپ مأمورین سانسور با نردبان وارد چاپخانه می شدند و صفحات توفیق را می دیدند و سانسور می کردند». این فشارها همچنان ادامه داشت و سرانجام مجله توفیق در سال ۱۳۵۰ تحت فشار امیرعباس هویدا، نخست وزیر وقت توقیف شد.
wiki: حسین توفیق (سردبیر)