رضا داوری اردکانی

رضا داوری اردکانی (زادهٔ ۱۵ خرداد ۱۳۱۲ در اردکان)، فیلسوف و متفکر ایرانی و استاد بازنشستهٔ گروه فلسفهٔ دانشگاه تهران است. داوری اردکانی از بدو تأسیس فرهنگستان علوم (۱۳۶۸) عضو پیوستهٔ فرهنگستان علوم است و از سال ۱۳۷۷، ریاست این فرهنگستان را بر عهده دارد. او از چهره های شاخص در حوزهٔ نظریه پردازی فرهنگی و اندیشهٔ فلسفی به شمار می آید.ارسطو، فارابی، مارتین هایدگر، سید احمد فردید
داوری عضو شورای عالی انقلاب فرهنگی است. وی همچنین عضو شورای عالی علمی مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی می باشد.
داوری اردکانی از اعضای هیئت مؤسس انجمن فلسفه میان فرهنگی ایران است و در حال حاضر یکی از اعضای هیئت مدیرهٔ این انجمن نیز می باشد.
داوری اردکانی یک طرف جدال معروف هایدگری-پوپری در ایران دهه ۷۰ بود گرچه او توصیف خود به «هایدگری» را قبول ندارد چون مرید و مقلد هایدگر نیست و فلسفه را حزب نمی داند که از فرد خاصی تبعیت کند.

رضا داوری اردکانی (۱۳۱۲ / ۱۹۳۳م) فیلسوف ایرانی، رئیس فرهنگستان علوم ایران.
• « ایران را منکر نشویم، این انکار وجود خویش است.»• «من معلم دانشکده ادبیات بوده ام و علاقمند به زبان فارسی، اما گلایه ای دارم و آن اینکه قانون را باید درست نوشت، باید به شکلی نوشته شود که کسی نتواند بخش یا لفظی از آن را کم یا زیاد کند، البته در قانون حرف های کلی و مبهم جایی ندارد».• «زندگی بشر هیچ گاه بدون قانون نبوده است، قانون همیشه بوده است و امروز عنوان می شود بشر به قانون بیشتر احترام می گذارد اینگونه نیست، به نظر من عکس این مطلب صادق است، زیرا گذشتگان به قانون بیشتر احترام می گذاشتند، اما اگر قانون نبود، قانونگذاران از کجا آمده اند؟»• «هیچ کدام از قانونگذاران قدیم، خود را قانونگذار نمی دانستند. قانونگذاران قانون بشری هیچ یک داعیه قانونگذاری نداشته اند. درست است که حکیمان قانونگذار بوده اند اما آنها حکمت می گفته اند و عنوان می کردند ما آنچه را هست بیان می کنیم زیرا ما زبان مردم هستیم.»• «تاریخ با فعل آدمی معنا و قوام می یابد. اما آدمی تاریخ را طراحی نمی کند، اهل نظر و بصیرت طرح تاریخ را می یابند و به سمت آن می روند و البته هرچه نزدیک تر می شوند طرح در نظرشان روشن تر و طی مسیر آسان تر می شود. اما سیر تاریخ، سیر تدریجی یکنواخت روی یک خط مستقیم نیست؛ در مسیر تاریخ همواره خطر پوشیدگی و ناپیدایی طرح آینده وجود دارد: افق و امکان های تاریخی در همه جا یکسان ظاهر نمی شود و با پوشیدگی و آشکارگی این افق ها و امکان ها، مسیر زندگی اقوام تغییر می کند. » (پشت جلد سیاست تاریخ تفکر)