زندان اوین

مختصات: ۳۵°۴۷′۴۶″شمالی ۵۱°۲۳′۰۲″شرقی / ۳۵٫۷۹۶°شمالی ۵۱٫۳۸۴°شرقی / 35.796; 51.384
محمد کچویی
اسدالله لاجوردی
سیدحسین مرتضوی
کمال زارعی
مرادی
فرج الله صداقت
محمدعلی امانی
علی اشرف رشیدی اقدم
زندان اوین، یکی از مشهورترین زندان های ایران است. این زندان در منطقهٔ اوین درکه در منطقهٔ سعادت آباد، تهران قرار دارد. یکی از معماران زندان اوین امیر نصرت منقح بود.ساخت این زندان در زمینی به مساحت ۴۰ هکتار از دهه ۱۳۴۰ آغاز شد و در سال ۱۳۵۰ افتتاح شد. زندان اوین امروزه رسماً عنوان بازداشتگاه موقت را دارد.زمینی که در آن زندان اوین ساخته شده است، سابقاً خانه سید ضیاءالدین طباطبایی، روزنامه نگار و نخست وزیر ایران بود.حکومت ایران مدعی ست که زندان اوین دارای یکی از مجهزترین کتابخانه ها در میان زندان های ایران است. طی حکمی که دادستان تهران صادر کرد در بند زنان زندان اوین، به بانوان و مادران امکان تماس تلفنی با دنیای بیرون داده نمی شود.
در این زندان، افرادی از گروه های مختلف مذهبی، سیاسی، ورزشی … همچون طالقانی، اکبر هاشمی رفسنجانی، مسعود رجوی، خسروگلسرخی … دوران حبس خود را سپری کردند.
برخی از بندهای این زندان زیر نظر قوه قضائیه جمهوری اسلامی ایران نبوده و توسط سایر نهادها اداره می شود. برای مثال بندهای ۲۰۹ و ۲۴۰ این زندان که دارای سلول های انفرادی و چند نفره (موسوم به سوئیت) است در اختیار وزارت اطلاعات است. و بند ۲ الف آن زیر نظر سازمان اطلاعات سپاه پاسداران انقلاب اسلامی می باشد. تردد و حضور زندانیان سیاسی خارج از سلول ها فقط با داشتن چشم بند ممکن است.

زندان اوین یکی از مشهورترین زندان های ایران است. این زندان در منطقهٔ اوین درکه در منطقهٔ سعادت آباد، تهران قرار دارد. ساخت این زندان در زمینی به مساحت ۴۰ هکتار از دهه ۱۳۴۰ آغاز شد و در سال ۱۳۵۰ افتتاح شد. زندان اوین امروزه رسماً عنوان بازداشتگاه موقت را دارد.
• «این حق حرف زدن آزاد، هر حرفی و با هر قالبی به شکل عمومی در کشور ما خیلی سفت و سخت از زندانی سلب می شود که دلیلش هم لابد همان شفافیتی است که چند شب پیش یکی از مسئولین قوهٔ قضائیه در رسانهٔ ملی اصرار داشت در زندان های ما برقرار است. خب البته در این صورت سلب این حق بیان از زندانی کاملاً عقلانی است؛ چیزی که عیان است چه حاجتی به بیان دوبارهٔ آن؟ وقتی همهٔ ملت شریف می دانند در زندان ها چه می گذرد تکرار و دوباره نوشتن، اتلاف وقت گرانبهای مردم و صدالبته اسراف کاغذ و خودکار یا به عبارتی سرمایهٔ ملی است! اما با وجود صحت تمام این حرف ها و ضررهای هولناکی که نوشتن و حرف زدن زندانی ها دارد، درست نیست فوایدش را هم نادیده بگیریم. ما به دلایلی نامعلوم از کودکی عادت کرده ایم که تا می توانیم علنی و روشن از عقاید و طرزفکر و راه و رسم زندگی مان حرف نزنیم. به تظاهر خو کرده ایم و شده بخشی از وجودمان. اما حالا که دیگر می دانیم که در دموکراتیک ترین کشور منطقه زندگی می کنیم، افت دارد که بلد نباشیم دو کلمه حرف بزنیم و بشنویم. سعی کنیم، تمرین کنیم و کم کم یاد بگیریم که بدون چسب و قیچی و علامت آشنای با هم حرف بزنیم. ظاهراً می گویند زندان جایی ست برای اصلاح شدن. من از این که فرهنگ راحت و باز حرف زدن را هنوز یادنگرفته ام، در ندامتگاه اوین احساس ندامت می کنم، و کجا بهتر از اینجا برای جبران مافات؟» -> نازنین دیهیمی، 1391