سانشوی مباشر (Sanshō Dayū) (به ژاپنی: 山椒大夫) فیلمی ژاپنی به کارگردانی کنجی میزوگوچی محصول ۱۹۵۴ است.
ویکی پدیای انگلیسی
ژاپن قرن یازدهم. فرماندار تایرو به خاطر مخالفتش با فساد فئودالی برکنار و تبعید می شود. همسرش «تاماکی» (تاناکا)، پسرش «زوشیو» (هانایاگی) و دخترش «آنجو» (کاگاوا) عازم ملحق شدن به او در تبعیدگاه هستند. در طول راه مردانی آنان را به زور به بردگی می گیرند؛ «تاماکی» به یک خانه بدنام فرستاده می شود و بچه ها نیز در املاکی خصوصی که زیر نظر «سانشوی مباشر»ِ بی رحم اداره می شود، به خدمت گرفته می شوند. سال ها بعد که آنان بزرگ شده اند، خبر زنده بودن مادرشان را می شنوند و «آنجو»، «زوشیو» را به فرار ترغیب می کند و خود می ماند و خودکشی می کند. «زوشیو» خود را به کیوتو می رساند و اصل و نسبش به رسیمت شناخته می شود. او به سمت فرماندار جدید تایرو منصوب می شود و فوراً دستور لغو بردگی را صادر می کند و شخصاً «سانشو» را به تبعید می فرستد. پس از شنیدن خبر خودکشی «آنجو»، استغفا می دهد و عازم یافتن مادرش، که اینک «ناکاگیمی» نام دارد، می شود و او را تنها و کور در ساحل سادو می یابد...
این ملودرام جان گداز و تکان دهنده، از بزرگ ترین آثار تاریخ سینماست. در این فیلم، سادگی توهمی بیش نیست و هم مضمون و هم سبک، به شبکه ای پیچیده و به دقت طراحی شده می مانند. تراژدی فراز و نشیب ها و جدائی های خانوادگی در هر لحظه بیش از آن که توسلی صرف به احساسات تماشاگر باشد، آگاهی جدید و مکاشفه گونه ای به او می بخشد. تصاویر جائی میان واقعیت، شعر، کابوس و رویا سیر می کنند. میزوگوچی جهان خشن و بی ترحم را در منتهای بی پروائی و تقدیرگرائی به تصویر می کشد. پایان فیلم، تجدید دیدار مادر و پسر و آن کرین شگرف دوربین به بالا، شکوه محض است و حصار زمان و مکان را در می نوردد.
ویکی پدیای انگلیسی
ژاپن قرن یازدهم. فرماندار تایرو به خاطر مخالفتش با فساد فئودالی برکنار و تبعید می شود. همسرش «تاماکی» (تاناکا)، پسرش «زوشیو» (هانایاگی) و دخترش «آنجو» (کاگاوا) عازم ملحق شدن به او در تبعیدگاه هستند. در طول راه مردانی آنان را به زور به بردگی می گیرند؛ «تاماکی» به یک خانه بدنام فرستاده می شود و بچه ها نیز در املاکی خصوصی که زیر نظر «سانشوی مباشر»ِ بی رحم اداره می شود، به خدمت گرفته می شوند. سال ها بعد که آنان بزرگ شده اند، خبر زنده بودن مادرشان را می شنوند و «آنجو»، «زوشیو» را به فرار ترغیب می کند و خود می ماند و خودکشی می کند. «زوشیو» خود را به کیوتو می رساند و اصل و نسبش به رسیمت شناخته می شود. او به سمت فرماندار جدید تایرو منصوب می شود و فوراً دستور لغو بردگی را صادر می کند و شخصاً «سانشو» را به تبعید می فرستد. پس از شنیدن خبر خودکشی «آنجو»، استغفا می دهد و عازم یافتن مادرش، که اینک «ناکاگیمی» نام دارد، می شود و او را تنها و کور در ساحل سادو می یابد...
این ملودرام جان گداز و تکان دهنده، از بزرگ ترین آثار تاریخ سینماست. در این فیلم، سادگی توهمی بیش نیست و هم مضمون و هم سبک، به شبکه ای پیچیده و به دقت طراحی شده می مانند. تراژدی فراز و نشیب ها و جدائی های خانوادگی در هر لحظه بیش از آن که توسلی صرف به احساسات تماشاگر باشد، آگاهی جدید و مکاشفه گونه ای به او می بخشد. تصاویر جائی میان واقعیت، شعر، کابوس و رویا سیر می کنند. میزوگوچی جهان خشن و بی ترحم را در منتهای بی پروائی و تقدیرگرائی به تصویر می کشد. پایان فیلم، تجدید دیدار مادر و پسر و آن کرین شگرف دوربین به بالا، شکوه محض است و حصار زمان و مکان را در می نوردد.
wiki: سانشوی مباشر