مجرای گوش (به لاتین: meatus acusticus externus) مجرایی درون گوش است که گوش بیرونی را به گوش میانی متصل می کند. در بزرگسالان مجرای گوش از لاله گوش به پرده صماخ ادامه می یابد و معمولاً دارای طولی برابر ۲٬۵ سانتی متر و قطر برابر ۰٬۷ سانتی متر می باشد، دارای شکل هلالی در برش طولی و شکلی بیضوی در برش عرضی است و در کل از جهت پسین و بالایی سر به سمت پیشین و زیرین سر امتداد می یابد. مجرای گوش به وسیله عقب و بالا کشیدن لاله گوش مستقیم می گردد.مجرای گوش یک مسیر کاملاً مستقیم نیست بلکه دو خمیدگی دارد که حالت s شکلی را ایجاد کرده اند. این انحناها معمولاً مشاهده پرده گوش را مشکل می کنند بنابراین لازم است یش از مشاهده داخل گوش به وسیله گوش بین (اتوسکوپ) مسیر مجرا را مستقیم کنیم. گوش بین یک وسیله آشنایی است که برای معاینهٔ گوش مورد استفاده قرار می گیرد.
گرفتگی (به انگلیسی: Atresia) مجرای گوش
بیرون زدگی استخوان در اثر سایش پوست مجرای گوش
کلستئاتوم (در اثر رشد بیش از اندازهٔ اپیتلیوم سنگفرشی کراتینیزه شده در گوش میانی و زائده ماستوئیدی)
درماتیت تماسی (در اثر تماس پوست با آلرژن ها و محرک های شیمیایی)
رشد قارچ در گوش
رشد هیره در گوش
لیسه زدگی (به انگلیسی: Myiasis) (رشد کرم حشره درگوش)
رشد گرانولوم به شکل جوشگاه (اغلب یکی از عوارض استفاده از لوله تهویه گوش (به انگلیسی: Tympanostomy tube))
التهاب گوش بیرونی (به لاتین: Otitis externa) در اثر عفونت
تنگی (پزشکی) مجرای گوش
مجرای گوش انسان شامل ۲ بخش اصلی می باشد. بخش بیرونی غضروفی انعطاف پذیر که یک سوم کل مجرای گوش را تشکیل می دهد و در اصل ادامه ای از ساختار غضروفی لاله گوش می باشد. بخش بیرونی دارای ساختار غضروفی در دیواره های زیرین و پیشین و ساختاری شامل پروتئین های ساختاری در دیواره های بالایی و پسین این بخش می باشد. بخش دیگر مجرای گوش، بخش درونی استخوانی می باشد که دو سوم دیگر مجرای گوش را تشکیل می دهد و در کودکان بسیار کوچکتر می باشد و در نوزادان تنها به شکل حلقه ای کوچک (به لاتین: annulus tympanicus) است.
مجرای گوش به وسیلهٔ پوستی که محکم به آن چسبیده است پوشیده می شود. اگر چه ۳/۱ خارجی گوش با ۳/۲ داخلی آن تفاوت های زیادی در مقایسه با هم دارند. جنس ۳/۱ خارجی آن از غضروف و باقی مانده کانال گوش از جنس استخوان می باشد. قسمت استخوانی مجرای مشتق شده از:
۳) برآمدگی قسمت فک پایین که در تشکیل دیواره پیشین زیرین (قدامی–تحتانی) در مفصل گیجگاهی زیرواره ای (تمپورومندیبولار) شرکت می کند.
گرفتگی (به انگلیسی: Atresia) مجرای گوش
بیرون زدگی استخوان در اثر سایش پوست مجرای گوش
کلستئاتوم (در اثر رشد بیش از اندازهٔ اپیتلیوم سنگفرشی کراتینیزه شده در گوش میانی و زائده ماستوئیدی)
درماتیت تماسی (در اثر تماس پوست با آلرژن ها و محرک های شیمیایی)
رشد قارچ در گوش
رشد هیره در گوش
لیسه زدگی (به انگلیسی: Myiasis) (رشد کرم حشره درگوش)
رشد گرانولوم به شکل جوشگاه (اغلب یکی از عوارض استفاده از لوله تهویه گوش (به انگلیسی: Tympanostomy tube))
التهاب گوش بیرونی (به لاتین: Otitis externa) در اثر عفونت
تنگی (پزشکی) مجرای گوش
مجرای گوش انسان شامل ۲ بخش اصلی می باشد. بخش بیرونی غضروفی انعطاف پذیر که یک سوم کل مجرای گوش را تشکیل می دهد و در اصل ادامه ای از ساختار غضروفی لاله گوش می باشد. بخش بیرونی دارای ساختار غضروفی در دیواره های زیرین و پیشین و ساختاری شامل پروتئین های ساختاری در دیواره های بالایی و پسین این بخش می باشد. بخش دیگر مجرای گوش، بخش درونی استخوانی می باشد که دو سوم دیگر مجرای گوش را تشکیل می دهد و در کودکان بسیار کوچکتر می باشد و در نوزادان تنها به شکل حلقه ای کوچک (به لاتین: annulus tympanicus) است.
مجرای گوش به وسیلهٔ پوستی که محکم به آن چسبیده است پوشیده می شود. اگر چه ۳/۱ خارجی گوش با ۳/۲ داخلی آن تفاوت های زیادی در مقایسه با هم دارند. جنس ۳/۱ خارجی آن از غضروف و باقی مانده کانال گوش از جنس استخوان می باشد. قسمت استخوانی مجرای مشتق شده از:
۳) برآمدگی قسمت فک پایین که در تشکیل دیواره پیشین زیرین (قدامی–تحتانی) در مفصل گیجگاهی زیرواره ای (تمپورومندیبولار) شرکت می کند.
wiki: مجرای گوش