راه بی پایان نام مجموعه ای تلویزیونی ساخت ایران است که در بهار ۱۳۸۶ از شبکه سوم سیما به نمایش درآمده است. نام این مجموعه در زمان تولید بوی گندم بود که در هنگام پخش به راه بی پایان تغییر نام داد. تاکنون این سریال توانسته است بیشترین درصد رضایت مندی مخاطبان (۹۱/۱ درصد) را از آن خود کند.
مدت: ۲۶ قسمت ۴۵ دقیقه ای
سیستم ضبط: بتاکم
شبکهٔ تلویزیونی سفارش دهنده: شبکه سوم سیما
پخش شده: شبکه سوم سیما، روزهای چهارشنبه (تکرار پنج شنبه)، شروع پخش از: چهارشنبه ۵ اردیبهشت ۱۳۸۶.
مجموعه تلویزیونی راه بی پایان به صورت گسترده در مطبوعات و رسانه های ایرانی بازتاب پیدا کرد. تعدادی از این ها از این قرارند.
مجموعهٔ تلویزیونی راه بی پایان جزو مجموعه هایی محسوب می شود که مورد توجه منتقدین قرار گرفته است و نقدهای زیادی در مجلات و نشریه های تخصصی و غیرتخصصی دربارهٔ این مجموعه منتشر شده است و توسط منتقدین بسیاری از زوایای مختلف مورد نقد و بررسی قرار گرفته است. برخی از منتقدین کارگردانی کار را وجه تمایز آن می دانند و برخی دیگر فیلم نامهٔ راه بی پایان را عامل اصلی موفقیت آن قلمداد می کنند. محمدتقی فهیم از جمله منتقدانی است که به وجه کارگردانی کار اهمیت بیشتری می دهد او طی نقد مفصلی در مجله سروش کارگردانی درست اسعدیان را دلیل اصلی موفقیت این سریال می داند، او در این باره می نویسد: « «قاب» های «راه بی پایان» را به نمونه های دیگر در سریال های در حال پخش، مقایسه کنیم آن وقت به این مهم دست می یابیم که اگرچه قصه و شخصیت پردازی و گره افکنی و غیره در یک کار نمایشی با اهمیت هستند، اما آن چیزی که درجه نخست و قبل از هر چیزی بیننده را مجذوب می کند و به ویژه توجه خواص را جلب می کند، همین قاب ها و تصاویر استاندارد است، چیزی که برای همایون اسعدیان از اهمیت به سزایی برخوردار بوده و پیشاپیش نیمی از توفیق او را تضمین کرده است، اما رضا درستکار بیشتر به وجه فیلم نامه ای این مجموعه توجه می کند و نقطهٔ قوت آن را نشان دادن مسائل اجتماعی در قالبی دراماتیک ارزیابی می کند. او در این باره می نویسد: «مجموعه «راه بی پایان» توانسته است موضوعات مختلف روحی و روانی متلاطم در جامعه و آشفته را به درستی به تصویر بکشد و مهم تر این که کمک کرده است تا به موضوع درام جدی تر نگاه شود. این مجموعه با پرداخت زیرکانه ای که به موضوع دارد به مخاطب هشدار می دهد و نظر مخاطب را به طور جدی به خود جلب کرده است و این جای تحسین دارد. محدثه واعظی پور در فیلم نگار متمایز بودن فیلم نامهٔ راه بی پایان نسبت به سایر مجموعه های تلویزیونی ایرانی را در باورپذیری آن می داند، او می نویسد: «تصویر باورپذیری که در خلاف کارهای مدرن در راه بی پایان می بینیم، قابل توجه است. در مجموعه های ایرانی، تصویری که از خلاف کارها و باندهای مخوف شان دیده ایم، معمولاً کاریکاتوری بوده اما در راه بی پایان با آدم بدهایی روبه روییم که شرارت و سبعیتشان را زیر ظاهر مدرن و مرفه شان پنهان کرده اند. خونسردی آن ها در مواجهه با جرم های مختلف، تصویری حرفه ای از آن ها می سازد، تصویری که هم جذاب است و هم ترسناک! محسن بیگ آقا در مجله فیلم نیز راه بی پایان را از نظر فیلم نامه ای مورد بررسی قرار می دهد. او هر چند معتقد است عنوان بهترین سریال سال شبکهٔ سوم تا کنون را می توان به این مجموعه اختصاص داد و فیلم نامه و کارگردانی و بازیگری را در خور توجه می داند، اما به عنوان انتقاد از سریال می نویسد: «اما نکتهٔ آخر، حضور پلیس در قسمت های پایانی است که، تأثیر روایت را کم رنگ و سریال را به اثری خنثی تبدیل کرده است.»
از آهنگ های ذکر شده در بعضی از قسمت های سریال راه بی پایان استفاده شده است:
مدت: ۲۶ قسمت ۴۵ دقیقه ای
سیستم ضبط: بتاکم
شبکهٔ تلویزیونی سفارش دهنده: شبکه سوم سیما
پخش شده: شبکه سوم سیما، روزهای چهارشنبه (تکرار پنج شنبه)، شروع پخش از: چهارشنبه ۵ اردیبهشت ۱۳۸۶.
مجموعه تلویزیونی راه بی پایان به صورت گسترده در مطبوعات و رسانه های ایرانی بازتاب پیدا کرد. تعدادی از این ها از این قرارند.
مجموعهٔ تلویزیونی راه بی پایان جزو مجموعه هایی محسوب می شود که مورد توجه منتقدین قرار گرفته است و نقدهای زیادی در مجلات و نشریه های تخصصی و غیرتخصصی دربارهٔ این مجموعه منتشر شده است و توسط منتقدین بسیاری از زوایای مختلف مورد نقد و بررسی قرار گرفته است. برخی از منتقدین کارگردانی کار را وجه تمایز آن می دانند و برخی دیگر فیلم نامهٔ راه بی پایان را عامل اصلی موفقیت آن قلمداد می کنند. محمدتقی فهیم از جمله منتقدانی است که به وجه کارگردانی کار اهمیت بیشتری می دهد او طی نقد مفصلی در مجله سروش کارگردانی درست اسعدیان را دلیل اصلی موفقیت این سریال می داند، او در این باره می نویسد: « «قاب» های «راه بی پایان» را به نمونه های دیگر در سریال های در حال پخش، مقایسه کنیم آن وقت به این مهم دست می یابیم که اگرچه قصه و شخصیت پردازی و گره افکنی و غیره در یک کار نمایشی با اهمیت هستند، اما آن چیزی که درجه نخست و قبل از هر چیزی بیننده را مجذوب می کند و به ویژه توجه خواص را جلب می کند، همین قاب ها و تصاویر استاندارد است، چیزی که برای همایون اسعدیان از اهمیت به سزایی برخوردار بوده و پیشاپیش نیمی از توفیق او را تضمین کرده است، اما رضا درستکار بیشتر به وجه فیلم نامه ای این مجموعه توجه می کند و نقطهٔ قوت آن را نشان دادن مسائل اجتماعی در قالبی دراماتیک ارزیابی می کند. او در این باره می نویسد: «مجموعه «راه بی پایان» توانسته است موضوعات مختلف روحی و روانی متلاطم در جامعه و آشفته را به درستی به تصویر بکشد و مهم تر این که کمک کرده است تا به موضوع درام جدی تر نگاه شود. این مجموعه با پرداخت زیرکانه ای که به موضوع دارد به مخاطب هشدار می دهد و نظر مخاطب را به طور جدی به خود جلب کرده است و این جای تحسین دارد. محدثه واعظی پور در فیلم نگار متمایز بودن فیلم نامهٔ راه بی پایان نسبت به سایر مجموعه های تلویزیونی ایرانی را در باورپذیری آن می داند، او می نویسد: «تصویر باورپذیری که در خلاف کارهای مدرن در راه بی پایان می بینیم، قابل توجه است. در مجموعه های ایرانی، تصویری که از خلاف کارها و باندهای مخوف شان دیده ایم، معمولاً کاریکاتوری بوده اما در راه بی پایان با آدم بدهایی روبه روییم که شرارت و سبعیتشان را زیر ظاهر مدرن و مرفه شان پنهان کرده اند. خونسردی آن ها در مواجهه با جرم های مختلف، تصویری حرفه ای از آن ها می سازد، تصویری که هم جذاب است و هم ترسناک! محسن بیگ آقا در مجله فیلم نیز راه بی پایان را از نظر فیلم نامه ای مورد بررسی قرار می دهد. او هر چند معتقد است عنوان بهترین سریال سال شبکهٔ سوم تا کنون را می توان به این مجموعه اختصاص داد و فیلم نامه و کارگردانی و بازیگری را در خور توجه می داند، اما به عنوان انتقاد از سریال می نویسد: «اما نکتهٔ آخر، حضور پلیس در قسمت های پایانی است که، تأثیر روایت را کم رنگ و سریال را به اثری خنثی تبدیل کرده است.»
از آهنگ های ذکر شده در بعضی از قسمت های سریال راه بی پایان استفاده شده است:
wiki: راه بی پایان