آرامی

(ص نسب .) قومی از قبایل سامی نژاد که نسبشان به «آرام » (اِرَم ) پسر سام بن نوح می رسد. این قوم در قرن دوازده ق .م . به سرزمین های سوریه و شمال بین النهرین حمله بردند و بر دمشق و حلب دست یافتند. زبان منسوب به این قوم را زبان آرامی گویند.

آرامی . (ص نسبی ) منسوب به آرام ، فرزند پنجم سام .
- زبان آرامی ؛ لهجه ای از زبان سامیان بدوی مشرق فرات .
- قوم آرامی ؛ آرامیان .

آرامی . (حامص ) آرام . سکون . سکنه . قرار. راحت . استراحت . آسایش . سکونت . || آهستگی . رفق . تأنی . مدارات . || هَون . (صراح ).

۱. مربوط به آرام: قوم آرامی. Δ بنابر روایات، آرام پسر پنجم سام‌بن نوح بوده است.
۲. زبانی از خانوادۀ زبان‌های حامی ـ سامی که اکنون جمعی از مسیحیان سُریانی در حوالی موصل به آن تکلم می‌کنند.