آیینه

(تلفظ: āyine) (= آئینه) ، ← آئینه .

(تلفظ: ā’ine) (= آیینه و آینه) سطح صاف و صیقل یافته شیشه‌ای یا فلزی که تصویر را منعکس می‌کند؛ (به مجاز) (در تصوف) دل عارف که حقایق در آن منعکس می‌شود ؛ (در قدیم) (در موسیقی ایرانی) نوعی طبل یا زنگ که از پشت فیل معمولاً در جنگ به صدا در می‌آورده‌اند .

آبگینه، آبگین، آینه، مرآت

آیین، روال، روش، طریق، منوال

۱. آبگینه، آبگین، آینه، مرآت
۲. آیین، روال، روش، طریق، منوال

( ~.) ( اِ.) آینه ، قاپ یا تاسی که نتوان حکم کرد که به چه شکلی نشسته است .

(یِ نِ) [ په . ] ( اِ.) = آینه . آئینه : 1 - تکه شیشه ای که با جیوه پشت آن را پوشش می دهند تا بتوان صورت هر چیزی را به واسطة نور در آن منعکس کرد. 2 - مجازاً هر چیز صاف و براق . 3 - (کن .) دل عارف . ؛~ی عیب شکستن (کن .) ترک عیب جویی کردن . ؛~ در شهر کوران (کن .) کار بیهوده به ویژه عرضه هنر و مهارت در نزد افراد بی اطلاع .

آیینه . [ ن َ ] (اِخ ) رجوع به ایل کرند شود.

فردوسی .

(ویس و رامین ).

ناصرخسرو.

(منسوب به خیام ).

خاقانی .

ظهیر فاریابی .

مولوی .

سعدی .

سعدی .

حافظ.

حافظ.

صائب .

قاآنی .

؟

؟

طاهر وحید.

بدر چاچی .

آئینه . [ ن َ / ن ِ ] (اِ) رجوع به آیینه شود.

۱. (فیزیک) قطعۀ شیشه که در پشت آن قلع و جیوه مالیده باشند، نور را منعکس می‌کند و انسان چهرۀ خود را در آن می‌بیند. به اندازه‌ها و شکل‌های مختلف ساخته می‌شود.
۲. [عامیانه، مجاز] هرچیز روشن و پاک.
⟨ آیینهٴ بخت: آیینه‌ای که در مجلس عقد ازدواج روبه‌روی عروس می‌گذارند.
⟨ آیینهٴ چرخ (آسمان، خاوری): [مجاز] خورشید.
⟨ آیینهٴ چینی (تال، حلبی، رومی، رویین):
۱. آیینه‌ای که از قطعۀ آهن یا فولاد صیقل‌شده می‌ساخته‌اند: ◻︎ همی بنفشه دمد گرد روی آن سرهنگ / همی به آینهٴ چینی اندر آید زنگ (فرخی: ۲۱۱).
۲. [قدیمی، مجاز] خورشید: ◻︎ چو آیینهٴ چینی آمد پدید / سکندر سپه را سوی چین کشید (نظامی۵: ۹۲۸).
⟨ آیینهٴ دق: [عامیانه، مجاز]
۱. آیینه‌ای که چهرۀ شخص را نحیف و زرد و زار نشان بدهد.
۲. شخص عبوس و غمگین که دیدن چهرۀ او باعث حزن و اندوه شود.
⟨ آیینهٴ سکندری (سکندر، اسکندری): [قدیمی] آیینه‌ای که بر فراز منارۀ اسکندریه نصب کرده بودند.
⟨ آیینهٴ قدی: آیینهای که تمام قد و بالای انسان در آن دیده شود.
⟨ آیینهٴ کروی: (فیزیک) نوعی آیینۀ که بخشی از یک کرۀ توخالی را تشکیل می‌دهد.
⟨ آیینهٴ محدب (کوژ): (فیزیک) نوعی آیینۀ کروی که به سمت بیرون برجستگی دارد و اشیا را بزرگ‌تر نشان می‌دهد.
⟨ آیینهٴ مقعر (کاو): (فیزیک) نوعی آیینۀ کروی که به سمت داخل فرورفتگی دارد و اشیا را کوچک‌تر نشان می‌دهد.

آینه

آیینه.