اودین

اُودین (به زبان نروژی باستان: Óðinn) وُدان ژرمن ها و وُدِنِ انگلوساکسون ها، خدای خدایان آسیر و سرکردهٔ ایزدان آسیر در اساطیر اسکاندیناوی است. او فرزند بور و بستلا می باشد و آلفادیر به معنی «پدر همگان» نامیده می شود زیرا که به راستی پدر همه آسیرها در اساطیر شمال است. از پیوند او با ایزدبانویی به نام فریگ، پنج ایزد به نام های بالدر، هود، هرمود، تیر و براگی زاده شدند. فریگ زیبا، جذاب و باوقار بود و در قدرت پیشگویی آینده با او شریک بود، هرچند اظهار نمی کرد. همچنین از ایزدبانویی به نام یورد، دارای فرزندی به نام ثور شد و ویدار نیز فرزند اودین و گرید است. در روز نبرد فرجامین، راگناروک، اودین بدست گرگ غول پیکری به نام فنریر کشته خواهد شد.
برطبق ادای منثور، اودین هر سه فرزند لوکی: فنریر، هل و یورمونگاند را می گیرد و یورمونگاند را در اقیانوسی که زمین (میدگارد) را دربردارد می اندازد.
اُدین ایزد ترس آور جادو، جنگ و خرد بود و برای پیروزی در جنگ ها فرا خوانده می شد، اما به او ایمان نداشتند و اغلب او را متهم می کردند که پیروزی را ناعادلانه عطا می کند. گاهی قربانی های خونین لازم بود تا خشنودی و رضایت او را به دست آورند. او نه روز گرسنه و تشنه به این سان که با نیزه خودش زخمی نیز شده بود، از ایگدراسیل آویزان ماند (به همین سبب نام ایگدراسیل به درخت جهانی داده شده است. ایگ از کنیه های اودین و به معنی هراس انگیز است) و پس از این زمان با آموختن نه سرود جادویی و هجده رون، افتاد. از این رو او توانایی این را پیدا کرد تا مردگان را به سخن وادارد و با خردمندترین آن ها رایزنی کند. پیروان ادین بر این باور بودند که ادین ورود جنگجویان درگذشته را به تالار خود والهالا خوش آمد می گوید و تنها جنگجویانی به این مقام دست می یابند که با مرگی قهرمانانه در میدان جنگ کشته شده اند.
اُدین در حالی که به ویژه محبوب پادشاهان بود، ایزد شعر و شاعری نیز به شمار می رفت; این شاید بدان جهت است که بسیاری از منظومه ها شخصیت او را برجسته کرده اند. می گفتند که خود او به زبان شعر سخن می گفت و الهام شاعرانه موهبت او بود. اُدین همچنین ایزد مردگان بود، به ویژه آن هایی که به شیوه های خاصی جان می سپردند. تلف شدگان جنگی، مخصوصاً آن هایی که با نیزه، سلاح مقدس اُدین کشته می شدند گویی خود را به او پیشکش می کردند، و دشمنان شکست خورده نیز بدو متوسل می شدند. افراد اعدامی نیز بدو توسل می جستند، چون او می توانست آن ها را از مرگ برهاند. حلق آویز شدن و زخم برداشتن از نیزه، در زمرهٔ شعایر قربانی مربوط به اُدین بود. او در آفرینش زمین به همراه برادرانش ویلی و وه، از یمیر بهره گرفتند تا جهان را پدید آورند. زمین مدور بود و ایزدان، دریای گرداگرد آن را نظم بخشیدند. آن ها در طول سواحل، زمین ها را به غول ها بخشیدند، درون خشکی، از حدقه های یمیر، دژی برآوردند و میدگارد، قلمرو آدمیان را درون آن قرار دادند. آنگاه ایزدان آدمیان را آفریدند تا در جهان به سر برند. آنان دو تنهٔ درخت را گرفتند و زن و مرد را از آن ها پدید آوردند. اُدین به آفریده های جدید، نفس و حیات بخشید، ویلی آگاهی و جنبش، و وه چهره، سخن، شنوایی و بینایی به آن ها عطا کرد.