زبان آلمانی

زبان آلمانی از زبان های ژرمنی و، در نتیجه، هندواروپایی است. تاریخ زبان آلمانی را می توان به سه دورۀ آلمانی کهن، آلمانی میانه و آلمانی امروزی تقسیم بندی کرد. نکتۀ مهم در بررسی دوره های تاریخی زبان آلمانی این است که در همۀ ادوار دو لهجۀ اصلی در زبان آلمانی وجود داشته است:آلمانی علیا که در مناطق کوهستانی مرکز و جنوب آلمان رواج دارد، و آلمانی سفلی که در مناطق کم ارتفاع شمال آلمان صحبت می شود. اولین دست نوشته ها به زبان آلمانی کهن در حدود سال ۷۰۰ میلادی نگاشته شده اند. زبان آلمانیِ (علیا و سفلای) میانه در حدود سال های ۱۱۰۰ تا ۱۳۰۰ میلادی در این کشور رواج داشته است. زبان آلمانی در قرن های 13 تا 16 میلادی به تدریج از حالت اولیه خود فاصله گرفت و به شکل امروزی خود درآمد. و زبان آلمانی امروزی ریشه در زبان قرن های 17 و 18 م. دارد. هر چند دستور زبان آلمانی از حدود ۳۵۰ سال تا کنون چندان تغییری نکرده، دایرۀ لغات آلمانی، مانند هر زبان دیگر، در نتیجۀ تبادلات فرهنگی مرتباً گسترده تر شده است. بسیاری از لغات جدید در قرن های 17 و 18 میلادی از فرانسه، در قرن 19 از انگلیسی و بالاخره در قرن های 20 و 21 از آمریکا وارد زبان آلمانی شده اند. مثلاً با تسخیر موقت آلمان توسط متفقین در جنگ جهانی دوم و حضور سربازان آمریکایی در آلمان کلماتی مانند teenager، Boom، Knockout و team از آمریکایی وارد آلمانی شد.