(بَ) (اِمر.) سیماب ، جیوه .
آبک
فرهنگ معین
لغت نامه دهخدا
آبک . [ ب ُ ] (ص ) هر چیز پرآب . (از برهان ).
آبک . [ ب َ ] (اِ مرکب ) جیوه . سیماب .آبَق . زیبق ، باصطلاح کیمیاگران . (تحفه ) :
مِس ّ وجود من شود از می بسان زر
گویی که می چو آبک از اجزای کیمیاست .
مِس ّ وجود من شود از می بسان زر
گویی که می چو آبک از اجزای کیمیاست .
خجسته .
آبک . [ ب َ ] (اِخ ) نام جائی است .
آبک . [ ب َ ] (ع صوت ) وَیْلَک . هلاک باد ترا.
آبک . [ ب َ / ب ِ / ب ُ ] (اِ) آبله . جدری .
فرهنگ عمید
۱. آب اندک.
۲. [قدیمی] در کیمیاگری، جیوه یا سیماب.
کلمات دیگر: