آسغده

آسغده . [ س َ دَ / دِ ] (ن مف ) (از: آ، نا + سغده ، سخته یعنی سنجیده و وزن کرده ) نسنجیده و وزن ناکرده :
خاطر عاطر تو غارت کرد
گنج آسغده ٔنهان قلم .

مسعودسعد.

آسغده . [ س َ دَ / دِ ] (ن مف ) ساخته . آماده . سیجیده . بسیجیده :
همی بایدْت رفت و راه دور است
بسغده دار یکسر شغلها را.

رودکی .

نشاید درون نابسغده شدن
نباید که نَتْوانْش بازآمدن .

ابوشکور.

که من مقدمه ٔ خویش را فرستادم
بدانکه آمدنم را بسغده باشد کار.

عنصری .

چو آمد سوی کاخ فغفور چین
ابا این بسغده دلیران کین .

اسدی .

جائی که جنگ باشد پذرفته ایم صلح
وآنجا که صلح باشد آسغده ایم جنگ .

سوزنی .

|| گردآمده . فراهم شده :
تن و جان چو هر دو فرودآمدند
بیک جای هر دو بسغده شدند.

ابوشکور.

آسغده . [ س ُ دَ / دِ ] (ن مف ) (از: آ، نا + سُغده ، سوخته ) نیم سوز :
ایستاده میان گرمابه
همچو آسغده در میان تنور.

معروفی .