آلاوه

(وِ) ( اِ.) 1 - شعلة آتش ، زبانة آتش . 2 - جایی که در آن آتش روشن کنند.

باباطاهر.

آلاوه . [ وَ / وِ ] (اِ) دو پاره چوب که کودکان بدان بازی کنند یکی بلند نزدیک سه بدست و دیگری کوتاه چندِ قبضه ای ، و دو سر چوب کوتاه تیز باشد.

شعلۀ آتش؛ زبانۀ آتش؛ الو: ◻︎ ز چشمان آن‌قدر اخگر ببارم / که گیتی سربه‌سر آلاوه گیرد (باباطاهر: لغت‌نامه: آلاوه).