آنک

آنک . (ضمیر + حرف ربط) مخفف آنکه :
یک قحف خون بچه ٔ تاکم فرست از آنک
هم بوی مشک دارد هم گونه ٔ عقیق .

عماره .

با او بمراد دل زی ای دل از آنک
ار دانی خواست کام ، در کام رسی .

(از قابوسنامه ).

دشنام دهی بازدهندت ز پی آنک
دشنام مَثَل چون درم دیرمدار است .

ناصرخسرو.

بنده کردش بطبع از پی آنک
شیفته بر نگار منثور است .

مسعودسعد.

کی دیده و رخ چون زرو چون سیم کند آنک
لفظی چوگهر هستش اگر سیم و زری نیست .

سنائی .

با دوستان خورآنچه ترا هست پیش از آنک
بعد از تو دشمنان تو با دوستان خورند.

ادیب صابر.

آنک . [ ن َ ] (صوت ، ق ) کلمه ای است برای اشاره ٔ به دور، اعم از مکان یا زمان . مقابل اینک که برای اشاره ٔ نزدیک است :
آنک بنگر ز روی او یکسر
کآرام نماندش گه زادن .

مسعودسعد.

گر دند خواهی اینک ، ور تو ملک خوهی
آنک علأدین ملک عنبرین کمند.

سوزنی .

چو هر دانشی کآنک اندوختند
نخستین ورق زو درآموختند.

نظامی .

خلاف رای سلطان رای جستن
بخون خویش باشد دست شستن
اگر خود روز را گوید شب است این
بباید گفت آنک ماه و پروین .

سعدی .