ارباب منشی

ارباب منشی (انگلیسی: Manorialism) یک عنصر حیاتی و ضروری از جامعهٔ فئودالی بود، اصل این عنوان نشات گرفته از عنوان سازماندهی اقتصاد روستایی است که سرچشمه در بخش ویلای رومی ‏(en)‏ از اواخر امپراتوری روم ‏(en)‏ دارد و به طور گسترده ای در قرون وسطی و بخش هایی از اروپای مرکزی رواج داشت و اجرا می گردید، بحث ارباب منشی به آرامی جایگزین شد با ظهور اقتصاد بازار که مبتنی بر پول و اشکال جدیدی از قراردادهای کشاورزی بود.
روز رستاخیز
رعیت داری
لاتیفوندیست
نجیب زادگی
اشراف
ارباب منشی توسط واگذاری قدرت حقوقی و اقتصادی به یک ارباب ملک تیولی ‏(en)‏ اعطا می گردید، از دیدگاه اقتصادی شامل زمینداری مستقیم و حمایت های لازم یک ارباب در ملک اربابی ‏(en)‏ بود، این حمایت ها و تعهدات، شامل کمک های اجباری مربوط به بخش یا قسمت هایی از جمعیت دهقانی می گردید که تحت صلاحیت و رسیدگی دادگاه خودشان یا همان دادگاه تیول داری ‏(en)‏ قرار داشت، این تعهدات از راه های مختلفی قابل پرداخت بود از جمله کار برای ارباب یا در مواردی به وسیلهٔ پرداخت نقدی.
در بررسی ریشه های صومعه رهبانی ‏(en)‏، والتر هورن ‏(en)‏ کشف کرد که به عنوان یک نهاد تیول داری صومعهٔ کارولنژی، در این میان اختلاف کمی از بافت املاک فئودالی وجود دارد، از جمله صرفه جویی گروه های بسیاری از مردان که برای رزق و روزی میراث این سازمان حفظ شد، مردانی در قامت راهبان دیرها که به واسطهٔ شعار خدمت در راه خدا، بسیاری از اوقات خود را صرف خواندن و نوشتن کردند.