روکوکو

روکوکو (به فرانسوی: Rococo) اصطلاحی است در تاریخ هنر برای توصیف هنر تزئینی در زمینه های مختلف معماری، بناآرایی، نقاشی، پیکرسازی، طراحی اثاثه و اشیاء زینتی.
اصطلاح روکوکو در ابتدا توسط پیر-موریس کی (Pierre-Maurice Quays) در سال ۱۷۹۷ از ترکیب واژه فرانسوی روکای (rocaille) و واژه ایتالیایی باروکو (baroco) به وجود آمده است.
روکوکو سبکی است که با رشد طبقه متوسط و بورژوای اروپا به وجود آمد و خاستگاه آن فرانسه بود. این سبک در ادامه باروک و در واقع به عنوان واکنشی علیه شکوه و جلال افراطی آن در کاخ ها پدید آمد. از نخستین نتایج آن ساختن خانه های شهری کوچک و راحت با تزئینات و ریزه کاری فراوان در فضاهای داخلی بود. هنر روکوکو باطراوت و مملو از سرزندگی است.
در تزئینات آن از خطوط منحنی اشکال صدفی رنگ های صورتی آبی و سبز روشن به وفور استفاده می شود. در زمینه نقاشی شیوه های گوناگونی در این دوران پدید آمد. نقاشان به شیوه های فردی گرایش پیدا کردند و دست به آزمون های تازه ای زدند که به رومانتیسیسم منتهی شد.

روکوکو (rococo)
نمونه ای از نقاشی به شیوه جنبشی در هنر و معماری اروپای قرن ۱۸، به ویژه در فرانسه، که به سبُکی، ظرافت، ملایمت، و دل انگیزیِ تزیینی گرایش داشت. اصطلاح روکوکو برگرفته از واژۀ فرانسوی روکای (به معنای سنگ یا صدف کاری است). شیوه ای است ظریف در تزیین داخلی، براساس منحنی های Sشکل و فرم های طومارمانند که در واکنش به فضای رسمیِ سنگینِ دربار لوئی چهاردهم پدید آمد. روکوکو در نقاشی، شیوۀ منحصربه فرد خود را پروراند که در کار هنرمندانی همچون ژان ـ آنتوان واتو و فرانسوا بوشه تجلّی یافته است. چینی های سِور نیز به این سبک تعلق دارند. در دهۀ ۱۷۳۰، روکوکو سراسرِِ اروپا را فراگرفت، و به ویژه در کلیساها و کاخ های جنوب آلمان و اتریش خودنمایی کرد. مبلمان چیپِندیل نمونۀ انگلیسیِ سبک روکوکوی فرانسوی است. استفاده از تزیینات خیال انگیز و جزئیات طبیعت گرایانه، از دیگر ویژگی های روکوکو است. معماری بنا و طراحی داخلی کوشک آمالی ین بور در نومفنبورگ، حوالی مونیخ در آلمان، و کوشک هتل دو سوبیز در پاریس از نمونه های گزیدۀ این شیوه اند. فراگونار و بوشه، برای هتل هایی (منازل شهری اعیانی) در پاریس، لوحه هایی تزیینی در شیوۀ روکوکو کشیدند. در موسیقی، سبکی بسیار مفصل و تزیینی است. این سبک ابتدا با موسیقی فرانسوا کوپرَن پیوند داشت و تا دوران موتسارت، هایدن، و کارل فیلیپ امانوئل باخ در بسیاری از آثار موسیقایی به کار می رفت. در نیمۀ دوم قرن ۱۸ نئوکلاسی سیسم جانشین روکوکو شد.