گوشی پزشکی

گوشی پزشکی یا استِتوسکوپ (نام علمی: Stethoscope) وسیله ای است که می توان صداهای داخلی و ضعیف قسمت های مختلف بدن را با آن تقویت کرد و بدون آنکه لازم باشد سر خود را روی شکم یا سینه بیمار بگذاریم معاینه را انجام داد. گوشی معمولاً برای سمع (در زبان عام معاینه) قلب، ریه و گاه شکم به کار می رود.
صداهای قلبی
صداهای ریوی
گوشی پزشکی سه قسمت اصلی دارد. قسمت اول گوشی روی بدن فرد قرار می گیرد و پرده دیافراگم یا قسمت زنگوله ای آن ارتعاشات بدن را تبدیل به ارتعاشات صوتی کرده و کمی تشدید می نماید. سپس صوت حاصل وارد لوله یا لوله های هدایت کننده صدا شده و در نهایت از طریق گوشی های مخصوصی وارد گوش پزشک می گردد. گوشی های پزشکی انواع گوناگونی دارند. قسمت دیافراگمی گوشی (که سطح بیشتری دارد) به صورت معمول برای گوش دادن صداهای مختلف بدن به کار می رود.
قسمت زنگوله ای (به نام bell) که عملاً پرده ای ندارد فقط در مواردی به کار می رود که صدای آن اندام از بمی خاصی برخوردار است و باید با استفاده از قسمت زنگوله ای این کیفیت را تشدید کرد.
در سال ۱۸۱۶ میلادی، یک پزشک فرانسوی به نام رنه لاینک یک گوشی پزشکی (استتوسکوپ) چوبی را ساخت، این وسیله در آن زمان فقط یک دهانه برای قرار گرفتن روی گوش داشت و قسمتی از آن که روی سینه بیمار قرار می گرفت، ابعاد بزرگی داشت.

گوشی پزشکی (stethoscope)
نوعی ابزار پزشکی، برای حصول اطمینان از وضعیت قلب و شش ها، با گوش کردن به صدای آن ها. این وسیله از دو گوشی تشکیل شده است که با لوله های قابل انعطاف به صفحۀ کوچکی متصل اند. این صفحه روی بدن قرار می گیرد. رنه تئوفیل یاسنت لِنک فرانسوی آن را در ۱۸۱۹ ابداع کرد.