کارت اعتباری

کارت اعتباری یا کردیت کارت (به انگلیسی: Credit card) نوعی کارت پرداخت است که برای اشخاص حقیقی یا حقوقی صادر می شود. این کارت به دارنده آن این امکان را می دهد که بر پایه نوع قرارداد، از خدمات و کالاهایی برخوردار شده و سالانه بهای آن را بپردازد. به عبارت دیگر یک حد اعتبار به کاربر اختصاص داده می شود که می تواند از آن پولی را برای پرداخت قرض بگیرد.
کارت اعتباری برای اولین بار در سال ۱۹۵۰ در ایالات متحده آمریکا به وجود آمد. شرکت داینرز با قراردادی مابین خود و چند رستوران اقدام به ایجاد سرویس پرداخت نمود، طوری که با ارائه کارت داینرز مشتریان می توانستند از سرویس رستوران استفاده نموده و در پایان ماه به شرکت نامبرده بدهی خود را پرداخت نمایند.
کارتهای اعتباری توسط سیستم های مختلف الکترونیک مدیریت و پردازش می شوند. آن ها به طور کلی عبارتند از: کارت های دارای حافظه و پردازشگر (کارت هوشمند)، کارت های پردازش هم زمان (آنلاین) که عمدتاً به صورت کارت های مغناطیسی تهیه و عرضه می شوند و کارت های بدون تماس (RF ID). البته ممکن است انواع مختلف دیگری از کارت های شناسایی(ID Card) نیز برای کارت های اعتباری استفاده شوند ولی این سه نوع بیشترین استفاده را دارند.بیشتر در اروپا از کارت های هوشمند و در آمریکا از کارت های مغناطیسی برای این نوع کارت ها استفاده می شود.
منشأ ایجاد اعتبار می تواند شرکتها، ارگانها، بانک ها یا موسسات مالی/اعتباری باشند ولی مدیریت آن معمولاً توسط سیستم های پرداخت الکترونیک اجرا می گردد. در بسیاری از نقاط جهان شرکتهایی مانند ویزا و مستر کارت، مدیریت چنین اعتباراتی را انجام می دهند که البته در خیلی از موارد منشأ ایجاد اعتبارشان، خودشان نیستند.

کارت اعتباری (credit card)
کارت تأمین اعتبار برای خریدار، جهت خرید کالا و خدمات از بعضی مؤسسات تجاری و مالی. کارت های اعتباری از دهۀ ۱۹۳۰ در امریکا مرسوم شد و در دهۀ ۱۹۵۰ استفادۀ گسترده از آن عمومیت یافت. این کارت ها را بعضی مؤسسات تجاری برای خدمت به مشتری صادر می کنند، ازجمله شرکت های فروش بنزین، خرده فروشی ها و فروشگاه های زنجیره ای، رستوران ها، هتل ها، خطوط هوایی، شرکت های کرایۀ اتومبیل و بانک ها. تعدادی از کارت ها انحصاراً برای خرید در فروشگاهی ویژه صادر می شوند، اما بعضی دیگر، کارت های چند منظوره و قابل استفاده در مؤسسات و فروشگاه های مختلف اند. کارت های صادره از بانک ها، که در اروپا نیز متداول است، کارت های چند منظوره به شمار می آیند. این کارت ها را مؤسساتی می پذیرند که تقریباً اغلب کالاها و خدمات مورد نیاز را عرضه می کنند و پیش بینی می شود که شاید از این طریق در آینده نیاز به حمل پول نقد از میان برداشته شود. پس از استفاده از کارت، نام و شماره حساب خریدار به مؤسسات تهیۀ صورت حساب فرستاده می شود. این مؤسسات، صورت حساب خریدها را معمولاً ماهانه برای خریداران می فرستند و درخواست پرداخت فوری و اقساطی می کنند. مؤسسات تهیۀ صورت حساب، پول را مستقیماً به فروشندگان باز پرداخت می کنند. امروزه بیشتر عملیات مربوط به استفاده از کارت های اعتباری با بهره گیری از رایانه صورت می گیرد. هزینۀ استفاده از کارت ها، مستقیماً به وسیلۀ صاحبان این کارت ها و گاهی از طرف مؤسسات پذیرندۀ کارت ها پرداخت می شود. فروشگاه های بزرگ، معمولاً از مشتریانی که هزینۀ خریدهای اعتباری خود را یک ماهه نمی پردازند، بهره می گیرند، اما بعضی فروشگاه ها بهره ای منظور نمی کنند، مگر آن که بازپرداخت چند ماه به تعویق افتد. قوانین هر ایالت، میزان نرخ بهرۀ حساب های سررسید گذشته را تعیین می کند. یکی از مشکلات دائمی در استفاده از کارت های اعتباری، سهولت سرقت و استفادۀ غیرمجاز آن هاست. البته تعهدات مالی دارندگان کارت ها در قبال سرقت و یا سوء استفادۀ دیگران از آن ها، محدود است.