صداگذاری

صداگذاری در فیلم در واقع به معنای جداسازی یا حذف یا تغییر صدای پس زمینه از زبان اصلی فیلم و قرار دادن صدای نو روی فیلم برای رساندن و القای حس فیلم به بیننده یا شنونده است. مرسوم ترین این روش در دوبلاژ است. صداگذار براساس صداهای ضبط شده در هنگام فیلمبرداری که به همراه نسخه فاین کات و با شات لیست به او تحویل داده می شود کار خود را شروع می کند.
صداگذار براساس موقعیت زمانی و مکانی فیلم بایستی علاوه بر استفاده از صداهای موجود که در سر صحنه ضبط شده اند و در نظر او از لحاظ فنی قابل استفاده هستند، توسط یک فولی من یا فولی واکر بعضی صداها را مانند صدای پا؛ صدای نفس نفس زدن کاراکترها و صدای اشیاء مورد استفاده در صحنه، مانند چکاوک شمشیرها و کلیهٔ صداهایی که مورد استفاده فیلم است و در حین فیلمبرداری ضبط نشده یا خیلی ضعیف ثبت شده و قابل استفاده نیستند را بازآفرینی و ضبط می نماید و با استفاده از صداهای آرشیوی بقیه صداها را مانند صدای محیط، صدای زوزه باد، صدای رعد و برق، شیههٔ اسب، و… را به فراخور صحنه آماده و بر روی فیلم میکس می نماید.
در استودیوی صداگذاری با استفاده از نرم افزارهای موجود میکس صدا کلیهٔ صداها با هم مخلوط شده و بعضی صداها توسط این نرم افزارها به صورت اکولایزر براساس قصهٔ فیلم و در جهت ایجاد حس و حال فیلم تغییر می یابند؛ مانند تیز کردن صدا، تغییر صدا، بم کردن صدا، تلفنی کردن، و…؛ و همچنین ساخت صداهایی جدید برای موجودات فضایی از طریق مخلوط چند صدا و…
در پایان بعد از میکس نهایی و تأیید توسط طراح صدا، صداهای مخلوط شده به لابراتوار فرستاده شده و بر روی حاشیهٔ فیلم ضبط می شود.