خفگی

خَفِگی (درزبان عامیانه: خُنّاق) در پزشکی به وضعیتی گفته می شود که مسیر جریان هوای تنفسی به درون بدن و ریه با دشواری بسیار جدی و بسته شدن٬ روبرو شود.
آسفیکسی
بی دمی
خفه کردن
خفگی باعث آسفیکسی می شود که نخست به آن دسته از بافت ها و اندام های حساس به هیپوکسی، برای نمونه مغز، آسیب می زند.
بدن پس از انسداد مجرای تنفسی و با استفاده از اکسیژن باقی مانده در خون و شش ها تا چند دقیقه مشکلی نخواهد داشت و سپس این محرومیت تنفسی در مدت ۶-۴ دقیقه باعث آسیب و مرگ بافت های مغزی می شود به همین دلیل به این زمان زمان طلایی می گویند.خفگی معمولاً با تنفس خواهی همراه است. نیاز بدن به تنفس به خاطر افزایش دی اکسید کربن در خون ایجاد می شود و نه به خاطر کمبود اکسیژن در خون بدن.
تنگی نفس، کبودی لب ها و نوک انگشتان، کاهش یا توقف حرکات قفسه سینه، رنگ پریدگی، اشکال در صحبت کردن، سرفه، گشادی مردمک، چنگ زدن گردن با دست، خرخر کردن، لرزش، تشنج، کاهش سطح هوشیاری، کندی و نامنظمی نبض و از دست دادن حواس از علائم اولیه خفگی هستند.

خَفگی (asphyxia)
(یا: آسفیکسی) نبود اکسیژن در بدن. موجب تجمع کشندۀ ضایعات دی اکسید کربن در بافت ها می شود. آسفیکسی به علل گوناگون ایجاد می شود، ازجمله استنشاق دود یا گازهای سمی، انسداد نای با آب، غذا، استفراغ یا جسم خارجی، فشار روی مجاری تنفسی، یا ممانعت از عبور هوا از طریق منافذ دهان و بینی. چنانچه عامل آن سریعاً رفع نشود باعث آسیب مغزی یا مرگ خواهد شد. حالت مهم خفگی ناشی از انسداد در ناحیۀ حنجره است. این حالت مانع تنفس می شود. این حالت معمولاً ناشی از تحریک با غذا یا اجسام دیگری است که از دهان وارد می شوند. تحریک غشاهای مخاطی حساس در حنجره باعث سرفه کردن می شود تا جسم خارجی دفع شود. اگر جسم خارجی بزرگ باشد، ممکن است صورت به علت خفگی نسبی کبود شود. برای جلوگیری از پایین رفتن جسم خارجی در راه های تنفسی، باید فرد را تشویق کرد تا آهسته و عمیق نفس بکشد. در غیر این صورت، اگر سعی کند بین سرفه ها ناگهان تنفس کند، ممکن است جسم خارجی در راه های تنفسی پایین تر رود؛ این امر موجب تشدید سرفه می شود. ضربه زدن به استخوان های کتف با کف دست، به شرطی که هم زمان با سرفه ها باشد، ممکن است به خروج جسم خارجی کمک کند. اگر جسم خارجی با این روش ها بیرون نیاید، لازم است اقدامات پزشکی مناسب صورت گیرد.