نگارالسلطنه

wiki: نگار خانم نگارالسلطنه (دختر عباس میرزا نایب السلطنه) و عبدالله خان صارم الدوله قراگزلو و از خاندان معروف و متنفذ قراگوزلوهای همدان بود.
نگارالسلطنه در جوانی با احمدخان سرتیپ، پسر محمود خان ناصرالملک قراگوزلو ازدواج کرد و صاحب یک دختر و دو پسر به نام های انیس السلطنه (همسر ضیاءالملک)، مهدی خان قراگوزلو (منصورالدوله اول) و عبدالعلی خان قراگوزلو (منصورالدوله دوم) شد. احمدخان در سن جوانی درگذشت. نگارالسلطنه مدت ها همسری نداشت، تا آنکه عبدالصمد میرزا عزالدوله پسر محمدشاه قاجار حکمران همدان شد و نگارالسلطنه با اینکه چند سال از شاهزاده بزرگتر بود، به لطایف الحیل عزالدوله را فریفته و راغب به ازدواج با خود ساخت. پسران نگارالسلطنه نخستین کسانی بودند که با این ازدواج به مخالفت پرداختند، چرا که اغلب املاکی که مهدی خان منصورالدوله بر حسب نوشته های شرعی تصرف می کرد به نام نگارالسلطنه و در نزد او بود، به همین دلیل می ترسید مادر این اموال را به عزالدوله انتقال دهد یا با فوت او به عزالدوله به میراث برسد. به همین دلیل شبانه سارقی را مامور کرد تا جعبه محتوی اسناد را از خانه نگارالسلطنه بدزد و در عمارت خود در فغیره همدان در حضور بزرگان قراگوزلو و مجتهد شهر حکم شرعی انتقال املاک را به خود و برادر و خواهرش گرفت. در مقابل عزالدوله کسانی را مامور دستگیری سارق کرد و در پی استرداد اسناد برآمد. ولی خوانین قراگوزلو با تحریک اوباش بر ضد حاکم بنای اغتشاش نهادند. سرانجام ابوالقاسم خان ناصرالملک برادر ناتنی منصورالدوله، از تهران حکم عزل عزالدوله را گرفت و به غائله پایان داد.
قهرمان میرزا عین السلطنه پسر عزالدوله در روزنامه خاطرات خود شرح این واقعه را چنین می دهد:
«نگار السلطنه دختر عمه ما صاحب تمول پدری بود که هیچ ربط به شوهرش نداشت. از اول ورود همدان بین پدرم با او معاشقه شروع گردید. متصل برای ما غذاهای خوب، شیرینی، ترشی ها اعلی میفرستاد... اما یک مرتبه ما شنیدیم که حضرت والا نگارالسلطنه را عقد کرده. متعاقب ، هیاهوی فراشها «بِرید! بِرید!» به رسم آن عهد از کوچه بلند شد. ما دو نفر پشت در رفتیم. دیدیم بلی، حضرت والا خودی آراسته کرده و رو به خانه نگارالسلطنه با جلال و جبروتی می رود. در هر قدم دستمال معطر خود را به سر و صورت می مالد. حضرت والا می خواست که به توسط این قرابت هم عیش کند هم حکومت خود را امتداد بدهد، انتفاع کلی از املاک او ببرد. در مدت قلیلی همه آن آرزوها سپری شد...غوغا در شهر برخاست. خوانین تلگرافخانه رفته تلگرافات به طهران کردند. ناصرالملک و بعضی از خوانین طهران بودند کمک کردند. بعدها دانستیم که ناصرالدین شاه به خط خودش به توسط پست مستقیماً دستخطی به حضرت والا نوشته بودند که این کار را نکن و در دستخط خود حکایت ناپلئون و ژوزفین را مرقوم داشته بود.»