اتاقک خلبان

اتاقک خلبان یا کاکپیت (انگلیسی: cockpit) بخشی از هواپیما است که معمولاً در جلوی هواپیما قرار دارد و خلبان در آن هواپیما را کنترل می کند. به غیر از چند نوع هواپیمای سبک همهٔ اتاقک های خلبان امروزی سرپوشیده هستند. اتاقک خلبان هواپیما دارای دستگاه های هدایت پرواز است که بر روی پنلی نصب شده اند و به وسیلهٔ این ابزارآلات خلبان هواپیما را کنترل می کند. در هواپیماهای مسافربری اتاقک خلبان به وسیلهٔ یک درب از کابین مسافران جدا می شود. پس از حملات ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ همهُ شرکت های هواپیمایی بزرگ اتاقک خلبان هواپیماهایشان را در برابر دسترسی هواپیماربایان ایمن تر نموده اند.
هواپیمای آورو تایپ اف نخستین هواپیمای دارای کابین سرپوشیده بود که در سال ۱۹۱۲ ساخته شد. تا میانهٔ دههٔ ۱۹۳۰ بیشتر جنگنده ها دارای اتاقک خلبان روباز بودند، ولی از میانهٔ این دهه به بعد اتاقک های خلبان سرپوشیده معمول گشت. مهمترین علت نداشتن اتاقک خلبان سرپوشیده در هواپیماهای دو دههٔ نخست سدهٔ بیستم موادی بود که پنجره ها از آن ساخته می شد. پیش از به کارگیری پرپکس در سال ۱۹۳۳ پنجره ها یا از شیشهٔ ایمن ساخته می شد که سنگین بود یا از نیترات سلولز که به سرعت زرد می شد و بسیار قابل اشتعال بود. در میانهٔ دهه ۱۹۲۰ بسیاری از سازندگان هواپیما برای نخستین بار آغاز به به کار بردن اتاقک های خلبان سرپوشیده کردند.
فوکر سه موتوره در سال ۱۹۲۴، یونکرس و۳۴ در سال ۱۹۲۶، فورد سه موتوره در سال ۱۹۲۶، لاکهید وگا در سال ۱۹۲۷ و روح سنت لوییس نخستین هواپیماها با اتاقک خلبان سرپوشیده بودند.
واژهٔ کاکپیت از واژهٔ cockpit در زبان انگلیسی گرفته شده است. این واژه از اواخر سدهٔ شانزدهم میلادی در زبان انگلیسی پدیدار شد که از دو واژهٔ cock + pit تشکیل شده و به چاله ای گفته می شد که خروس جنگی ها را در آن به جان هم می انداختند. این اصطلاح در سال ۱۹۱۴ میلادی برای هواپیما به کار برده شد.