مترادف بیخ : اصل، بن، بنیاد | بن، ته، ریشه، شالوده، انتها، بون، اساس، اصل، پایه، بنیاد، پی
متضاد بیخ : سر |
بیخ
مترادف بیخ : اصل، بن، بنیاد | بن، ته، ریشه، شالوده، انتها، بون، اساس، اصل، پایه، بنیاد، پی
متضاد بیخ : سر |
فارسی به انگلیسی
base, bottom, end, stump
root, base, bottom, end, stump
فارسی به عربی
عقب
مترادف و متضاد
۱. بن، ته، ریشه، شالوده
۲. انتها، بون
۳. اساس، اصل، پایه
۴. بنیاد، پی
اصل، بن، بنیاد ≠ سر
بن، ته، ریشه، شالوده
انتها، بون
اساس، اصل، پایه
بنیاد، پی
هدف، مسخره، بشکه، ته، ضربت، ضرب، کپل، ته قنداق تفنگ، بیخ، ته درخت
پایه، مبنا، منشاء، بیخ، سرچشمه اولیه، منبع اصلی
فرهنگ فارسی
( اسم ) ۱ - بن اصل اساس . ۲ - ریش. گیاه . ۳ - ریش. اصلی هر گیاه و درخت که بزرگتر از ریشه های دیگر است ( خصوصا )
اصل و ریشه و قاعده و بنیان ٠ بن یا ریشه ٠ پایه ٠ زیر ٠ مقابل شاخ ٠
اصل و ریشه و قاعده و بنیان ٠ بن یا ریشه ٠ پایه ٠ زیر ٠ مقابل شاخ ٠
فرهنگ معین
( اِ. ) ۱ - اصل ، اساس . ۲ - ریشة گیاه .
لغت نامه دهخدا
بیخ . (اِ) اصل و ریشه و قاعده و بنیان . بن . ریشه . پایه .زیر. مقابل شاخ . فرع . (یادداشت بخط مؤلف ). بن . اصل . اساس . ریشه ٔ گیاه عموماً و ریشه ٔ اصلی گیاه و درخت که بزرگتر از ریشه های دیگر است خصوصاً :
از ایوان گشتاسب تا پیش کاخ
درختی گشن بیخ و بسیار شاخ .
شود برگ پژمرده و بیخ سست
سرش سوی پستی گراید نخست .
فرستاده آمد بر شهریار
ز بیخ گیا بر میانش ازار.
تا جهان باشد شادی کن وخرم زی
بیخ انده را یکسر ز جهان برکن .
چون زلف خوبان بیخ او پرگره
چون جعد خوبان شاخ او پرشکن .
زین هر دو زمین هرچه گیا روید تا حشر
بیخش همه رویین بود و شاخ طبرخون .
خرد بیخ او بود و دانش تنه
بدو اندرون راستی را بنه .
گویی که حلال است پخته ٔ سکر
با سنبل و با بیخ رازیانه .
یکی را بیخ فضل و برگ علم و بار او رحمت
همه گفتار او حکمت همه کردار او محکم .
بر آن بیخی که آنرا کفر شاخ است
ببر شاخی که آنرا کفر بار است .
تو بخواب دیدی که درختی بسیار شاخ سر اندر آسمان کشیده بودی و بسیار بیخها اندرزمین پراکنده . (مجمل التواریخ ). بسر چاه التفات نمود موشان سیه و سپید دید که بیخ آن شاخه ها را دایم بی فتور می بریدند. (کلیله و دمنه ).
من شاخ وفا و مردمی را
کی چون تو گسسته بیخ و نردم .
نه شاخ از بر بیخ باشد مرتب
نه بار از بر برگ باشد مهیا.
برکنم از زمین دل بیخ عمل به بیل غم
خار اجل ز راه جان برنکنم دریغ من .
ز سفلگان شتردل مدار مردی چشم
که نیشکر بنروید ز بیخ اشتر غاز.
از بیخ ارغون شاخ زعفران رستست . (سندبادنامه ).
در آن رستنی را نه بیخ و نه برگ
بنام آن بیابان بیابان مرگ .
چو عیسی هرکه دارد توتیایی
ز هربیخی کند دارو گیاهی .
شاخ و برگ نخل اگرچه سبز بود
با فساد بیخ سبزی نیست سود
ور ندارد برگ سبز و بیخ هست
عاقبت بیرون کند صدبرگ دست .
وگر پند و بندش نیاید بکار
درخت خبیث است بیخش برآر.
اگر ز باغ رعیت ملک خورد سیبی
برآورند غلامان او درخت از بیخ .
رعیت چو بیخند و سلطان درخت
درخت ای پسر باشد از بیخ سخت .
فعل بد نیست کار مرد اصیل
فعل هرکس به اصل اوست دلیل .
هرکسی را بود نشان پدر
همچو بیخ خود است شاخ شجر.
- از بیخ بکندن یا برکندن ؛ از ریشه درآوردن . یا بیرون آوردن ریشه ٔ درخت از خاک :
از بیخ بکند او و مرا خوار بینداخت
ماننده ٔ خار خسک و خار خوانا.
لایق نبود ز بیخ برکندن
شاخی که بدست خویش بنشانی .
درختی که عمری برآمدبلند
توان در یکی لحظه از بیخ کند.
- || یکسره از میان بردن . نیست کردن . نابود کردن . از بن برانداختن . استیصال . (یادداشت بخط مؤلف ) :
ای باد فدای تو همه جان و تن من
کز بیخ بکندی ز دل من حزن من .
ما آمده ایم تا جان و مال ایشان بستانیم و از بیخ برکنیم . (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 351).
و آنگه که دست خویش بیابی بدو
غافل مباش و بیخ ز بن برکنش .
هرکجا ظلم رخت افکنده است
مملکت را ز بیخ برکنده است .
بقایای اهل فساد را به تیغ درآورد و همه را از بیخ برکند. (ترجمه ٔ تاریخ یمینی ص 406).
عاشقان را ز بیخ وبن برکند
آتش عشقت از توانایی .
- بیخ زدن ؛ ریشه دواندن . ریشه دار شدن .
- بیخ زده ؛ بیخ برکنده . ریشه قطع شده :
دشمنش چون درخت بیخ زده
بر در او بچار میخ زده .
- بیخ کردن ؛ ریشه دواندن . (آنندراج ) :
درخت کرم هرکجا بیخ کرد
گذشت از فلک شاخ و بالای او.
- بیخ گرفتن ؛ ریشه دار شدن . ریشه دوانیدن . ریشه کردن . رستنی .
|| اصل . (ترجمان القرآن ). بن . اساس . (ناظم الاطباء). صاحب آنندراج گوید بمعنی اصل و با لفظ برکندن ترجمه ٔ استیصال و با لفظ نشاندن از عالم نهال نشاندن و با لفظ زدن و کردن بمعنی ریشه دواندن مستعمل است . (آنندراج ) :
ببر بیخ آمال تا دل نرنجد
که از خوان دونان صلایی نیابی .
- از بیخ منکر شدن ؛ مجازاً بالتمام انکار کردن و حاشا کردن . (از یادداشت بخط مرحوم دهخدا).
- از بیخ عرب شدن ؛ بکلی انکار کردن . (یادداشت بخط مؤلف ).
- بیخ بر شدن ؛ نابود شدن . نیست شدن . تمام شدن .یکباره نابود شدن . بیخ برشدن مرضی ، یکسره از میان رفتن آثار بیماری . به تمام بیماری یا مرضی را از بین بردن : آنقدر دوا باید خورد تا مرض بیخ بر شود.
- بیخ پیدا کردن کاری ؛ دوام یافتن آن . استمرار آن . مشکل و پیچیده شدن آن ، فیصله نیافتن آن . (از یادداشت بخط مرحوم دهخدا).
- بیخ زدن درد و غم ؛ غمگین شدن . دردمند شدن :
گرچه در هر جگری درد و غمت بیخی زد
که شباروزی چو ذکر تو در نشو و نماست .
- بیخ عمر کسی را کندن ؛ نیست و نابود کردن . کشتن و نابود کردن : هرکجامیرسید ولایت او به هیبت قهر متلاشی میکرد و بیخ عمر آنها میکند و میسوزانید. (ترجمه ٔ تاریخ یمینی ص 26).
یکی گفت شاهابه تیغش بزن
ز روی زمین بیخ عمرش بکن .
- بیخ کسی را برداشتن ؛ او را نابود کردن . نیست کردن :
ترا که رحمت داد است و دین بشارت باد
که بیخ دشمن و کفار جمله برداری .
- بیخ کسی را کندن ؛ نابود کردن . نیست کردن :
من بر از باغ امیدت نتوانم بخورم
غالب الظن و یقینم که تو بیخم بکنی .
- بیخ گرفتن ؛ ریشه دار شدن . ریشه دوانیدن .
- || مجازاً جای گرفتن . خانه کردن . استوار نشستن :
سرو برفت و بوستان از نظرم بجملگی
می نرود صنوبری بیخ گرفته در دلم .
- بیخ و بن برافکندن ؛ از بنیاد و اساس نیست کردن :
دل بسر بیل غم درخت طرب را
بیخ و بن از باغ اختیار برافکند.
- بیخ و بن بکندن ؛ از ریشه درآوردن . نابود کردن . نیست کردن :
بداور گه نشاندی داوران را
بکندی بیخ و بن بدگوهران را.
گر صفر باز در جهان آید
رگ او را ز بیخ و بن بکند.
- بیخ و بند کردن ؛ مانع و رادع و سد و بند قرار دادن : بر هر دربی حربی از سرگرفتند و در هر بندی بیخ و بندی کردند. (جهانگشای جوینی ).
|| نژاد. دودمان . پشت . نسل . دوده . بنیاد. اصل . بن :
نخواهم ز بیخ سیاوش درخت
نه شاخ و نه برگ و نه تاج و نه تخت .
ترا داد فرزندرا هم دهد
همان شاخ کز بیخ تو برجهد.
چو کوتاه شد شاخ و هم بیخشان
نگوید جهاندیده تاریخشان .
سپاس مر خدای را که برگزیده ٔ امیرالمؤمنین را از اهل این ملت که بلند شدنهالش و قرار گرفت اساسش و محکم شد بیخش . (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 308).
بزخم تیر غزا بیخ کافران برکند
چو دید روی علی را و حال پیغمبر.
اندیشه کن ز قلمهای ایزدی
در نطفه ها و خایه ٔ مرغان بیخ و حب .
اگر نامدی او بفریاد تو
بدی گم کنون بیخ و بنیاد تو.
|| انتها. کنج .
- بیخ گوش ؛ انتهای گوش .
- بیخ گوشش زرد است ؛ بمعنی قرمساق . و شریر و فتنه انگیز است . (آنندراج ).
|| معنی . مقصود. مراد :
بدانست بهرام آذر مهان
که این پرسش شهریار جهان
چگونه است و آنرا پی و بیخ چیست
کزان بیخ ما را بباید گریست .
- بیخ سخنی یا مطلبی ؛ معنی آن . (یادداشت بخط مؤلف ).
از ایوان گشتاسب تا پیش کاخ
درختی گشن بیخ و بسیار شاخ .
دقیقی (یادداشت بخط مؤلف ).
شود برگ پژمرده و بیخ سست
سرش سوی پستی گراید نخست .
فردوسی .
فرستاده آمد بر شهریار
ز بیخ گیا بر میانش ازار.
فردوسی .
تا جهان باشد شادی کن وخرم زی
بیخ انده را یکسر ز جهان برکن .
فرخی .
چون زلف خوبان بیخ او پرگره
چون جعد خوبان شاخ او پرشکن .
فرخی .
زین هر دو زمین هرچه گیا روید تا حشر
بیخش همه رویین بود و شاخ طبرخون .
عنصری .
خرد بیخ او بود و دانش تنه
بدو اندرون راستی را بنه .
(از لغت نامه ٔ اسدی ).
گویی که حلال است پخته ٔ سکر
با سنبل و با بیخ رازیانه .
ناصرخسرو.
یکی را بیخ فضل و برگ علم و بار او رحمت
همه گفتار او حکمت همه کردار او محکم .
ناصرخسرو.
بر آن بیخی که آنرا کفر شاخ است
ببر شاخی که آنرا کفر بار است .
مسعودسعد.
تو بخواب دیدی که درختی بسیار شاخ سر اندر آسمان کشیده بودی و بسیار بیخها اندرزمین پراکنده . (مجمل التواریخ ). بسر چاه التفات نمود موشان سیه و سپید دید که بیخ آن شاخه ها را دایم بی فتور می بریدند. (کلیله و دمنه ).
من شاخ وفا و مردمی را
کی چون تو گسسته بیخ و نردم .
سوزنی .
نه شاخ از بر بیخ باشد مرتب
نه بار از بر برگ باشد مهیا.
خاقانی .
برکنم از زمین دل بیخ عمل به بیل غم
خار اجل ز راه جان برنکنم دریغ من .
خاقانی .
ز سفلگان شتردل مدار مردی چشم
که نیشکر بنروید ز بیخ اشتر غاز.
ظهیرالدین فاریابی .
از بیخ ارغون شاخ زعفران رستست . (سندبادنامه ).
در آن رستنی را نه بیخ و نه برگ
بنام آن بیابان بیابان مرگ .
نظامی .
چو عیسی هرکه دارد توتیایی
ز هربیخی کند دارو گیاهی .
نظامی .
شاخ و برگ نخل اگرچه سبز بود
با فساد بیخ سبزی نیست سود
ور ندارد برگ سبز و بیخ هست
عاقبت بیرون کند صدبرگ دست .
(مثنوی چ کلاله ٔ خاور ص 298).
وگر پند و بندش نیاید بکار
درخت خبیث است بیخش برآر.
(سعدی ).
اگر ز باغ رعیت ملک خورد سیبی
برآورند غلامان او درخت از بیخ .
سعدی .
رعیت چو بیخند و سلطان درخت
درخت ای پسر باشد از بیخ سخت .
سعدی .
فعل بد نیست کار مرد اصیل
فعل هرکس به اصل اوست دلیل .
مکتبی .
هرکسی را بود نشان پدر
همچو بیخ خود است شاخ شجر.
مکتبی .
- از بیخ بکندن یا برکندن ؛ از ریشه درآوردن . یا بیرون آوردن ریشه ٔ درخت از خاک :
از بیخ بکند او و مرا خوار بینداخت
ماننده ٔ خار خسک و خار خوانا.
ابوشکور.
لایق نبود ز بیخ برکندن
شاخی که بدست خویش بنشانی .
جمال الدین عبدالرزاق .
درختی که عمری برآمدبلند
توان در یکی لحظه از بیخ کند.
امیرخسرو دهلوی .
- || یکسره از میان بردن . نیست کردن . نابود کردن . از بن برانداختن . استیصال . (یادداشت بخط مؤلف ) :
ای باد فدای تو همه جان و تن من
کز بیخ بکندی ز دل من حزن من .
منوچهری .
ما آمده ایم تا جان و مال ایشان بستانیم و از بیخ برکنیم . (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 351).
و آنگه که دست خویش بیابی بدو
غافل مباش و بیخ ز بن برکنش .
ناصرخسرو.
هرکجا ظلم رخت افکنده است
مملکت را ز بیخ برکنده است .
سنایی .
بقایای اهل فساد را به تیغ درآورد و همه را از بیخ برکند. (ترجمه ٔ تاریخ یمینی ص 406).
عاشقان را ز بیخ وبن برکند
آتش عشقت از توانایی .
عطار.
- بیخ زدن ؛ ریشه دواندن . ریشه دار شدن .
- بیخ زده ؛ بیخ برکنده . ریشه قطع شده :
دشمنش چون درخت بیخ زده
بر در او بچار میخ زده .
نظامی (هفت پیکر ص 26).
- بیخ کردن ؛ ریشه دواندن . (آنندراج ) :
درخت کرم هرکجا بیخ کرد
گذشت از فلک شاخ و بالای او.
سعدی (از آنندراج ).
- بیخ گرفتن ؛ ریشه دار شدن . ریشه دوانیدن . ریشه کردن . رستنی .
|| اصل . (ترجمان القرآن ). بن . اساس . (ناظم الاطباء). صاحب آنندراج گوید بمعنی اصل و با لفظ برکندن ترجمه ٔ استیصال و با لفظ نشاندن از عالم نهال نشاندن و با لفظ زدن و کردن بمعنی ریشه دواندن مستعمل است . (آنندراج ) :
ببر بیخ آمال تا دل نرنجد
که از خوان دونان صلایی نیابی .
خاقانی .
- از بیخ منکر شدن ؛ مجازاً بالتمام انکار کردن و حاشا کردن . (از یادداشت بخط مرحوم دهخدا).
- از بیخ عرب شدن ؛ بکلی انکار کردن . (یادداشت بخط مؤلف ).
- بیخ بر شدن ؛ نابود شدن . نیست شدن . تمام شدن .یکباره نابود شدن . بیخ برشدن مرضی ، یکسره از میان رفتن آثار بیماری . به تمام بیماری یا مرضی را از بین بردن : آنقدر دوا باید خورد تا مرض بیخ بر شود.
- بیخ پیدا کردن کاری ؛ دوام یافتن آن . استمرار آن . مشکل و پیچیده شدن آن ، فیصله نیافتن آن . (از یادداشت بخط مرحوم دهخدا).
- بیخ زدن درد و غم ؛ غمگین شدن . دردمند شدن :
گرچه در هر جگری درد و غمت بیخی زد
که شباروزی چو ذکر تو در نشو و نماست .
انوری (از آنندراج ).
- بیخ عمر کسی را کندن ؛ نیست و نابود کردن . کشتن و نابود کردن : هرکجامیرسید ولایت او به هیبت قهر متلاشی میکرد و بیخ عمر آنها میکند و میسوزانید. (ترجمه ٔ تاریخ یمینی ص 26).
یکی گفت شاهابه تیغش بزن
ز روی زمین بیخ عمرش بکن .
سعدی .
- بیخ کسی را برداشتن ؛ او را نابود کردن . نیست کردن :
ترا که رحمت داد است و دین بشارت باد
که بیخ دشمن و کفار جمله برداری .
سعدی .
- بیخ کسی را کندن ؛ نابود کردن . نیست کردن :
من بر از باغ امیدت نتوانم بخورم
غالب الظن و یقینم که تو بیخم بکنی .
سعدی .
- بیخ گرفتن ؛ ریشه دار شدن . ریشه دوانیدن .
- || مجازاً جای گرفتن . خانه کردن . استوار نشستن :
سرو برفت و بوستان از نظرم بجملگی
می نرود صنوبری بیخ گرفته در دلم .
سعدی .
- بیخ و بن برافکندن ؛ از بنیاد و اساس نیست کردن :
دل بسر بیل غم درخت طرب را
بیخ و بن از باغ اختیار برافکند.
خاقانی .
- بیخ و بن بکندن ؛ از ریشه درآوردن . نابود کردن . نیست کردن :
بداور گه نشاندی داوران را
بکندی بیخ و بن بدگوهران را.
(ویس و رامین ).
گر صفر باز در جهان آید
رگ او را ز بیخ و بن بکند.
خاقانی .
- بیخ و بند کردن ؛ مانع و رادع و سد و بند قرار دادن : بر هر دربی حربی از سرگرفتند و در هر بندی بیخ و بندی کردند. (جهانگشای جوینی ).
|| نژاد. دودمان . پشت . نسل . دوده . بنیاد. اصل . بن :
نخواهم ز بیخ سیاوش درخت
نه شاخ و نه برگ و نه تاج و نه تخت .
فردوسی .
ترا داد فرزندرا هم دهد
همان شاخ کز بیخ تو برجهد.
فردوسی .
چو کوتاه شد شاخ و هم بیخشان
نگوید جهاندیده تاریخشان .
فردوسی .
سپاس مر خدای را که برگزیده ٔ امیرالمؤمنین را از اهل این ملت که بلند شدنهالش و قرار گرفت اساسش و محکم شد بیخش . (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 308).
بزخم تیر غزا بیخ کافران برکند
چو دید روی علی را و حال پیغمبر.
ناصرخسرو.
اندیشه کن ز قلمهای ایزدی
در نطفه ها و خایه ٔ مرغان بیخ و حب .
ناصرخسرو.
اگر نامدی او بفریاد تو
بدی گم کنون بیخ و بنیاد تو.
اسدی .
|| انتها. کنج .
- بیخ گوش ؛ انتهای گوش .
- بیخ گوشش زرد است ؛ بمعنی قرمساق . و شریر و فتنه انگیز است . (آنندراج ).
|| معنی . مقصود. مراد :
بدانست بهرام آذر مهان
که این پرسش شهریار جهان
چگونه است و آنرا پی و بیخ چیست
کزان بیخ ما را بباید گریست .
فردوسی .
- بیخ سخنی یا مطلبی ؛ معنی آن . (یادداشت بخط مؤلف ).
بیخ. ( اِ ) اصل و ریشه و قاعده و بنیان. بن. ریشه. پایه.زیر. مقابل شاخ. فرع. ( یادداشت بخط مؤلف ). بن. اصل. اساس. ریشه گیاه عموماً و ریشه اصلی گیاه و درخت که بزرگتر از ریشه های دیگر است خصوصاً :
از ایوان گشتاسب تا پیش کاخ
درختی گشن بیخ و بسیار شاخ.
سرش سوی پستی گراید نخست.
ز بیخ گیا بر میانش ازار.
بیخ انده را یکسر ز جهان برکن.
چون جعد خوبان شاخ او پرشکن.
بیخش همه رویین بود و شاخ طبرخون.
بدو اندرون راستی را بنه.
با سنبل و با بیخ رازیانه.
همه گفتار او حکمت همه کردار او محکم.
ببر شاخی که آنرا کفر بار است.
من شاخ وفا و مردمی را
کی چون تو گسسته بیخ و نردم .
نه بار از بر برگ باشد مهیا.
خار اجل ز راه جان برنکنم دریغ من.
که نیشکر بنروید ز بیخ اشتر غاز.
در آن رستنی را نه بیخ و نه برگ
بنام آن بیابان بیابان مرگ.
ز هربیخی کند دارو گیاهی.
با فساد بیخ سبزی نیست سود
ور ندارد برگ سبز و بیخ هست
از ایوان گشتاسب تا پیش کاخ
درختی گشن بیخ و بسیار شاخ.
دقیقی ( یادداشت بخط مؤلف ).
شود برگ پژمرده و بیخ سست سرش سوی پستی گراید نخست.
فردوسی.
فرستاده آمد بر شهریارز بیخ گیا بر میانش ازار.
فردوسی.
تا جهان باشد شادی کن وخرم زی بیخ انده را یکسر ز جهان برکن.
فرخی.
چون زلف خوبان بیخ او پرگره چون جعد خوبان شاخ او پرشکن.
فرخی.
زین هر دو زمین هرچه گیا روید تا حشربیخش همه رویین بود و شاخ طبرخون.
عنصری.
خرد بیخ او بود و دانش تنه بدو اندرون راستی را بنه.
( از لغت نامه اسدی ).
گویی که حلال است پخته سکربا سنبل و با بیخ رازیانه.
ناصرخسرو.
یکی را بیخ فضل و برگ علم و بار او رحمت همه گفتار او حکمت همه کردار او محکم.
ناصرخسرو.
بر آن بیخی که آنرا کفر شاخ است ببر شاخی که آنرا کفر بار است.
مسعودسعد.
تو بخواب دیدی که درختی بسیار شاخ سر اندر آسمان کشیده بودی و بسیار بیخها اندرزمین پراکنده. ( مجمل التواریخ ). بسر چاه التفات نمود موشان سیه و سپید دید که بیخ آن شاخه ها را دایم بی فتور می بریدند. ( کلیله و دمنه ).من شاخ وفا و مردمی را
کی چون تو گسسته بیخ و نردم .
سوزنی.
نه شاخ از بر بیخ باشد مرتب نه بار از بر برگ باشد مهیا.
خاقانی.
برکنم از زمین دل بیخ عمل به بیل غم خار اجل ز راه جان برنکنم دریغ من.
خاقانی.
ز سفلگان شتردل مدار مردی چشم که نیشکر بنروید ز بیخ اشتر غاز.
ظهیرالدین فاریابی.
از بیخ ارغون شاخ زعفران رستست. ( سندبادنامه ).در آن رستنی را نه بیخ و نه برگ
بنام آن بیابان بیابان مرگ.
نظامی.
چو عیسی هرکه دارد توتیایی ز هربیخی کند دارو گیاهی.
نظامی.
شاخ و برگ نخل اگرچه سبز بودبا فساد بیخ سبزی نیست سود
ور ندارد برگ سبز و بیخ هست
دانشنامه عمومی
بیخ ممکن است به یکی از موارد زیر اشاره داشته باشد:
بیخ (بستک)
بیخ (بندرعباس)
بیخ (بستک)
بیخ (بندرعباس)
wiki: بستنی کاربرد دارد بیخ از گیاهان دارویی است ریواچ یا ریواس - شاتره- تلخک- زیره -بیخ- شاهدانه- نعنا -پونه- پسته کوهی - انجیر کوهی و ... از جمله گیاهان دارویی خودرو اند.نبو
مناطق رویش
بیخ خود رو را میتوان بیشتر در مناطق خراسان جنوبی و رضوی یافت . بیخ در این دو استان معمولاً در حوالی دشت های قرار گرفته در اطراف قهستان(قاین)، سربیشه ، قائنات و گناباد یافت می شود
کف زنی
مناطق رویش
بیخ خود رو را میتوان بیشتر در مناطق خراسان جنوبی و رضوی یافت . بیخ در این دو استان معمولاً در حوالی دشت های قرار گرفته در اطراف قهستان(قاین)، سربیشه ، قائنات و گناباد یافت می شود
کف زنی
wiki: بیخ (گیاه)
گویش مازنی
۱گردنه ی کیسه و جای گره زدن ۲زیر
/biKh/ گردنه ی کیسه و جای گره زدن - زیر
گویش بختیاری
بیخ، بُن.
جدول کلمات
ریشه
پیشنهاد کاربران
ریشه، اساس
بن
در گویش یزدی با کاربرد زیاد، یعنی ریشه
بنه
یعنی کنار
معنی کلمه ی بیخ: ریشه
بن و اساس و سرچشمه و مبدا در زبان ملکی گالی بشکرد
بیخ :ریشه ، بن
دابر
معنی واژه اهنگ :موزون
معنی واژه اهتزاز:حرکت
معنی واژه اهتزاز:حرکت
کلمات دیگر: