پیشوند

پیشوند در زبان شناسی، یک وند است که پیش از ریشهٔ واژه می آید. در زبان فارسی، از صفت ها نیز می توان به عنوان پیشوند بهره برد؛ مانند: «ریز» در ریزموج، «سرخ» در سرخ پوست، و «خوش» در خوش مزه.
وند
اندروند
دگروند
میانوند
پیراوند
تراوند
پسوند
پیشوندهای مرسوم تکواژ در زبان فارسی:

در اصطلاح دستور زبان، تکواژی که پیش از کلمه ای بیاید و شکل دستوری و معنایی آن را تغییر دهد. پیشوندها دو گونه اند: ۱. اشتقاقی، که با کلمۀ همراه خود، کلمه ای مشتق می سازد و معنای آن را تغییر می دهد، مثل «ب » در «بخرد» و «باز» در «بازگشت» ۲. تصریفی، که تغییری در شکل دستوری می دهد، مثل «می» در «می گوید». عمده ترین پیشوندها عبارت اند از با، باز، بر، بی، فرا، فرو، نَـ ، نا، وا، ور، هم.