صیاد

صیاد

اسم: صیاد (پسر) (عربی) (تلفظ: sayyad) (فارسی: صیاد) (انگلیسی: sayad)
معنی: شکارچی

دهی است از بخش پشت آب شهرستان زابل در ۱۲ کیلومتری شمال بیجار و ۴ کیلومتری راه مالرو جلال آباد زابل : جلگه گرم و معتدل : ۱٠۴٠ تن سکنه: آب از رود هیرمند : محصول غلات لبنیات : شغل اهالی زراعت و گله داری است .
کسی که بسیارصیدکند، شکارچی، شکارگر، شکاری، نخجیرگیر، دامیار
( صفت ) کسی که بسیار صید کند شکار گر شکار چی دامیار .

(صَ یّ ) [ ع . ] (ص . ) شکارچی .

صیاد. [ ص َی ْ یا ] ( ع ص ، اِ ) شکاری. ( منتهی الارب ). نخجیرگر. ( مهذب الاسماء ). قانِز. ( منتهی الارب ). شکارچی. قانِص. قَنّاص. دامیار. شکارگر. شکارگیر. شکارکن. ج ، صیادان : کومس ارت دهی است بر سر کوهی و مردمان وی صیادانند. ( حدود العالم ).
صیاد بی محابا هرگز چو تو ندیدم
غدار و گنده پیری پر مکر و ناروائی.امروز دو صیاد اینجا میگذشتند. ( کلیله و دمنه ).
بلبلا خوبی صیاد بیان خواهم کرد
اگر این بار سلامت به گلستان برسم.صیاد نه هر روز شکاری ببرد
افتد که یکی روز پلنگش بدرد.صیادی ضعیف را ماهی قوی به دام اندر افتاد. ( گلستان ). || شیر بیشه. ( منتهی الارب ).

---

صیاد. [ ؟ ی یا ] ( اِخ ) دهی است از بخش پشت آب شهرستان زابل ، واقع در 12 هزارگزی شمال بیجار و 4 هزارگزی راه مالرو جلال آبادبه زابل. در جلگه قرار دارد. هوای آن گرم و معتدل است. 1040 تن سکنه دارد. آب آن از رودخانه هیرمند. محصول آن غلات ، لبنیات. شغل اهالی زراعت و گله داری است. راه مالرو دارد. ( از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 8 ).

۱. = شکارچی
۲. [مجاز] آن که چیزی را به دست می آورد، تسخیرکننده.

شِکالو

شکارچی