اریترومایسین

در صورت مصرف مقادیر زیاد دارو، یرقان انسدادی و عوارض قلبی با مصرف این دارو گزارش شده اند.
اریترومایسین و مشتقات خوراکی آن را بهتر است با معده خالی مصرف کرد. اما در صورت بروز تحریک گوارشی می توان دارو را با غذا مصرف نمود.
در صورت ابتلای بیمار به نارسایی کبدی یا کلیوی، تاکیکاردی بطنی و پورفیری، با احتیاط فراوان مصرف شود.
اریترومایسین به عنوان جایگزین پنی سیلینها در بیمارانی که به این دارو حساسیت مفرط دارند، مصرف می شود. این دارو جزو ماکرولیدها ست.
غلظت سرمی دیسوپیرامید در صورت مصرف همزمان با اریترومایسین افزایش می یابد و ممکن است موجب بروز مسمومیت و آریتمی شود. اثر وارفارین در صورت مصرف همزمان با اریترومایسین ممکن است افزایش یابد. اریترومایسین متابولیسم کاربامازپین ، بروموکریپتین ، تئوفیلین و سیکلوسپورین را مهار می کند و ممکن است موجب افزایش غلظت سرمی این داروها گردد. اریترومایسین متابولیسم ترفنادین را نیز مهار می کند و خطر بروز اریتمی در بیمار را افزایش می دهد(از مصرف همزمان این دو دارو باید خودداری کرد). اثر دیگوکسین بر قلب در صورت مصرف همزمان با اریترومایسین ممکن است افزایش یابد. غلظت سرمی اریترومایسین توسط سایمتیدین افزایش می یابد و این موضوع احتمال بروز عوارض جانبی و مسمومیت، به ویژه ناشنوایی ناشی از اریترومایسین را افزایش می دهد.
اوج غلظت سرمی اریترومایسین بسته به نوع استر آن ۴-۲ ساعت پس از مصرف خوراکی حاصل می شود.

اِریتْرومایسین (erythromycin)
نوعی پادزی، با فرمول شیمیایی C۳۷H۶۷NO۱۳. از نوعی باکتری حاوی رنگدانۀ قرمز به دست می آید که در خاک وجود دارد (استرپتومایسس اریترئوس). این دارو برای درمان طیف وسیعی از عفونت های باکتریایی کاربرد دارد و جانشین مناسب پنی سیلینبرای کسانی است که به مادۀ اخیر حساسیت دارند.